________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
પણ એ શકય ન હતું કારણ કે રક્ષકો હંમેશ કેશકલાપ, પવનમાં આમતેમ ફરકતે કેટલે રક્ષા કરતા હ!.
સુશે ભિત હતે ? આજ તે શેભાવાળી સ્વયંપ્રભા
નથી. તેથી પ્રતિપક્ષી હાર પામેલ જાણે કદાચ મનના આગને વશ બની, મેં આ દશ્ય
તે આનંદમાં હશે. જે દુઃખમાં આનંદિત હોય ફરી જોયું હવે મને શ્રીપ્રભ વિમાનથી નીકળેલ નીલમણિ પ્રભા કિરાન વેશધારી નાગકુમાર અને ૧ ૧૧:
તેને પૂછવાનું શું? દર્ય મણિના કિરણ સ્વયં પ્રભા શા પ્રતિત થવા ત્યારે કોયલનો ટહુકાર કાને પડયો. “આને લાગ્યા. “અરે એ દુખ? શું વિમાનથી સ્વયં કેમ ન પૂછું?” તેથી હાથ જોડી સમીપ પહોંચી પ્રભાને તું હરણ કરી જાય છે ?” એમ કહી, બે, “મધુરવચની પરભૂત! તે મારી પ્રિયાને વજ ઉછાળી, તે દિશામાં હું દોડયા. પણ બીજી જાઈ છે? કામીગણ તને મદનની દૂતી કહે છે. જ ક્ષણે મને મારી ભૂલ સમજાઈ હું શકસ્ત મને મારી પત્ની પાસે લે ચલે.” પણ જવાબ બન્યો. વિચાર્યું. કદાચ મારાથી કઈ કારણસર ન મળ્યો. મધુર ભાષિણી પર કાંધ શાને? ગુસ્સે થઈ હશે. એક દિવસ મેં ચિત્રલેખાને પક્ષ
દુઃખના બેજા સાથે સરેવર કાંઠે પહોંચે
. લીધો ત્યારે એમ બન્યું હતું. ગુસ્સે થઈ, તે કયાંય વચ્છ જળમાં હસે વિચરતા હતા. મારી પૃચ્છા છૂપાઈ ગઈ હતી.
પર ધ્યાન ન આપતાં, તેઓ આમ તેમ જોતા સ્વયંપ્રભાના ક્રોધથી લાલ સજળ નેત્ર મારી હતા છતાં મેં વિનંતી સાથે પૂછ્યું, “મન્થર ચક્ષઓ સમક્ષ ખડા થયાં. પણ તે મારા વગર ગતિ વાળી મારી પત્નીને તમે જોઈ છે?” પણ વધુ સમય કે ધાવેશમાં રહી શકી ન હતી તેથી જવાબ આપ્યા વગર તેઓ ઉડી ગયા પછી હું નવા ઉત્સાહમાં આવી તેને શોધવા લાગે. ચક્રવાક પાસે પહોંચ્યો મેં પૂછયું, “કુળ ધન્ય
મારી પ્રિયતમા તે જોઈ છે?” પણ પ્રત્યુત્તર ન પારિજાતિક વનીકુ જેમાં રકતવણું નવદ- મને ભ્રમરાન ગુજારવ સાંભળતા મેં પૂછ્યું, લીન ફલે જોયા તેના પર જળ બિન્દુ શોભતા “હે મધુકર ! ખંજનથી મદભર્યા નેત્રવાળી મારી હતા. તે જોવા લાગ્યા મારી સ્વયંપ્રભાના ક્રોધ પ્રિયા તે જોઈ છે?” તે જોઈ લાગતી નથી, નહિતર રકત સજળ નયને સમા. શુ તે આ રસ્તે ગઈ તેના મુખ સૌરભના પાન કરી તું કમળ પર હશે? હાય! દેવતાના ચરણ ભૂમિને સ્પર્શતા બેસતે નહિ. હાથી અને હાથણીને જોઈને પૂછ્યું, નથી. નહિતર આ ભૂમિ પર તેના ચરણચિહે “પૂર્ણ ચંદ્ર સરખી મારી પત્નીને જોઈ છે?” અંકિત થયા હતા, “ર”
પણ હાથી તે સૂંઢથી એક શાખા તેડી પિતાની આ વખતે મને તેની નીશાની મળી તેની પત્નીને ખવરાવવા લાગ્યો. “હવે હું ક્યાં જાઊ ? કંચુકી વસ નજરે પડ્યું. મેં તે ઉઠાવ્યું ત્યારે
અરે આતે ગિરિશ્રેણી ! કેવી સૈભિપૂણ તેની
કન્દરાઓ ! ગિરિરાજને પૂછ? પ્રશ્નનો ઉત્તર ન મારો ભ્રમ તૂટ. તે તે હતી ઈગો તૃણ
મળે.” સહિત દુર્ગારાજિ. ફરી વિષાદ ગ્રસ્ત બને. તેવામાં મોરને કેકારવ કરતે જેયો મેં તેને પૂછયું, ફરતાં ફરતાં હું થાક તેથી બિઝિરણીના “હે મયૂર રાજ! મારી હૃદયરાણીને જેઈ?” પણ કાંઠે જઈને બેઠે. તેને જ સ્વયંપ્રભા માની ક્રોધ જવાબ ન મળ્યો. તેણે પાંખ ફેલાવી નાચવાનું દૂર કરવા વિનંતી કરી; પણ વ્યર્થ આ સ્વયંપ્રભા શરૂ કર્યું. મને કેધ ચડે. હું એના આનંદનું નથી. જે હોત તે મારી દયનીય સ્થિતિ જોઈને કારણ સમજી ગયે સારા પ્રિયતમાને સુંદર જવાબ આપત.
[આત્માનંદ પ્રકાશ
For Private And Personal Use Only
