Atmanand Prakash Pustak 011 Ank 03

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 9

ભયથી આરાધન કરેલે ધર્મ ફળને આપનારે થાય છે? ૬૯ એવા મને નર્કમાં નાખેલે કર્યો હત. આવી રીતે કહી વૈરાગ્યવંત થઈ તેના પુત્રને રાજ્ય આપી સાગરચંદ્ર દિક્ષા અંગીકાર કરી
અન્યદા અવતીનગરીથી આવેલા સાધુઓને પૂછ્યું કે ત્યાં સુખ છે? ત્યારે મુનિયે કહેવા લાગ્યા કે ત્યાં રાજાને પુત્ર તથા પુરોહિતને પુત્ર બને જણે પાખડીની જેમ મુનિને પીડા કરે છે. આવા વચને સાંભળી તરતજ સાગરચંદ્ર મુનિ અવતીનગરીમાં આવ્યા. ત્યાં આતિથ્યને કરનાર (નવીન આવેલા સાધુની ભક્તિ કરનારા) બીજા મુનિયે આહાર લાવવાનું પુછયું, ત્યારે મુનિયે કહ્યું કે હું આત્મલબ્ધિથી એટલે (મહારી જાતેજ) લાવીશ. એમ કહી પોતે ભિક્ષા માટે ચાલ્યા. સ્થાનને દેખાડનાર ક્ષુલ્લક મુનિરાજા તથા પુરહિતનું સ્થાન બતાવી પાછો વળે. ત્યાર પછી ધર્મલાભ-આ પ્રકારના શબ્દને મોટા સ્વરથી ઉચે સાદે બોલતા મુનિ તેના ઘરમાં પિઠા. (રાજાના ઘરમાં પેઠા.) તે અવસરે તમે ઉચે સાદે બેલે નહિ, એમ કહેતી રાણી બહાર નીકલી. તે સમયે મુનિના શબ્દને સાંભળી બન્ને જણા (રાજા તથા પુરેહિતના પુત્રે) ઉપરથી નીચે આવી મુનિને ઉપર લઈ ગયા, અને કહ્યું કે નાચતા આવડે છે કે? ઉત્તરમાં મુનિયે જણાવ્યું કે, હા. પણ હું નાચું છું ને તમે વાજિત્ર [તાલ વગાડે. તે વખતે હસ્તિતાલને બરાબર નહિ વગાડનારા બન્ને જણા દુષ્ટના હાથ તથા પગના તલીયાથી હણીને શરીરની સંધિ [ સાંધાનો નસો ] ને ઉતારી દઈ મુનિ ઉદ્યાનને વિષે આવ્યા.
તે અવસરે બન્ને પુત્રની આવી સ્થિતિ જોઈ રાજાયે જાણ્યું કે ક્યાંકથી સાગરચંદ્ર મુનિયે આવીને આ કર્તવ્ય કરેલું છે. એમ જાણુ ઉદ્યાનમાં આવી નમસ્કાર કરી મુનિરાજને કહ્યું કે હે પ્રભે! બાલકે ઉપર દયા કરી સજજ કરે, ત્ય રે મુનિયે કહ્યું કે અમારે અપરાધ કર્યો હોય તે અમે સહન કરીયે પણ અમે તેને કાંઈ પણ કરેલ નથી. બીજા મુનિ આજે અહિયા આવેલા છે તેને પુછે. ત્યારે સાગરચંદ્ર મુનિ પાસે જઈ નમસ્કાર કરી પુત્રેના ઉપર દયાભાવ રાખી સજ્જ કરવાનું કહ્યું ત્યારે મુનિયે કહ્યું કે હે રાજન્ તું તેને અપરાધ સહન કરે છે, પણ હું તેમના અપરાધને સહન કરવાને નથી. જો બને જણું વ્રત અંગીકાર કરે તેજ સજ્જ કરૂં અન્યથા તેમનું મરણુજ થવાનું છે તે જાણજે. રાજાએ તે બને જણને પુછવાથી તેમણે હા પાડી ત્યારે મુનિયે આવી સંધિ (સાંધા) ચડાવી બનેને દિક્ષા આપી અન્યત્ર વિહાર કરી ગયા.
ત્યારબાદ જે રાજપુત્ર છે તે તો વિચાર કરે છે કે અહો આ દિક્ષા અને હિતકારી છે. પણ પુરોહિતનો પુત્ર વિચારે છે અહિ વિજાતિ (અપર જાતિ) આ છે. અર્થાત
ક્યાં હું પવિત્ર બ્રાહ્મણ અને કયાં આ મલીન સાધુપણું. આવી રીતે જુગુપ્સા નિંદા કરતે થકે સંયમ પાળવા લાગ્યો. અનુક્રમે મરીને બંને જણું સ્વર્ગે ગયા, ત્યાં બંને જણાએ અરસપરસ એવી રીતે સંકેત કર્યો કે આપણે બંને માંથી જે કોઈ વહેલે ચવે. તેમને બીજાય એટલે (દેવલોકમાં) રહેલા આવીને પ્રબોધ કરે.