Atmanand Prakash Pustak 006 Ank 10

Author(s): Motichand Oghavji Shah
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 9

અદ્ભુત ઉપનય
રસ
જે તરૂણ પુરૂષને આગલ જતાં મખમલના જેવી કામલ ભૂમિને આનંદ મળે છે, તે સ‘સારી ગ્રહસ્થાના અતિ પરિચયથી તરૂણુ મુનિ સ્પર્શેન્દ્રિયની આતિમાં આવી પડે એ વાત જાણવાની છે. મુનિએને બેસવામાં અને કુવામાં જે ઉપકરણા કહેલા છે, તે ઉપકરણના અનુક્રમે ભેગ થતા જાય છે. અજ્ઞાની શ્રાવકે મુનિને તિદ્વારા ચલાવે છે. જેમ જેમ શ્રાવકે ભકિત અને બહુ માન કરતાં જાય છે, તેમ તેમ તરૂણ મુનિ સુખની ઈચ્છાવાળા થતા જાય છે. શ્રવણ, ઘ્રાણુ, નેત્ર અને સ્પર્શ ઇંદ્રિયોના વિષચે. તેને પ્રિય થતા જાય છે. આવા ઉત્તમ સુખમાં તે તરૂણ મુનિ પેાતાના પાંચ કલ્પવૃક્ષરૂપ પાંચ મહાવ્રતાને ભુલી જાય છે. વળી ફાઇવાર પાછું' તેમનું સ્મરણ થાય છે; પણ ધ્રુવના શુદ્ધ સ્વરૂપને તે મેળવી શકતા નથી.
જ્યારે તે તરૂણ પુરૂષ કામ ભૂમિ ઉપર સૂતા હતા, તે વખતે જે વિકરાળ પુરૂષ આવ્યે અને તેની ઉપર જે તે તરૂણને સ્નેહ ઉત્પન્ન થઇ આવ્યેા અને તેને બહુ માન આપી પોતાની પાસે બેસાડયે, તે પ્રમાદ સમજવે. જ્યારે તરૂણ મુનિ સુખના સાધનની સામગ્રીને પ્રાપ્ત થાય છે, ત્યારે તેનામાં પ્રમાદ આવે છે. તે પ્રેમથી પ્રમાદને માન આપે છે. તે વખતે પ્રમાદે તે તરૂણ પુરૂષને જે વચના કહ્યાં છે, તે સ્વરૂપને ઘટતા છે. પછી તે તરૂણ મુનિ પ્રમાદની સાથે રહે છે એટલે પ્રમાદી થાય છે અને પેાતાની ખુશામત કરનારા પક્ષિરૂપી શ્રાવનું બહુ માન મેળવી હૃદયમાં ખુી થાય છે. પ્રમાદી પુરૂષ પછી કાંઇપણ કરી શકતા નથી. પ્રમાદને વશ થઈ ધર્મ, વ્રત તથા તપની દરકાર રાખતા નથી.
પ્રમાદના
તે તરૂણ પુરૂષની પાસે મદ ભરેલી આકૃતિવાલે જે પુરૂષ આવ્યા હતા, તે અહુકાર હતા. તે પુરૂષન! મુખમાંથી જે શબ્દ નીકળ્યા છે, તે મઢ ભરેલા વચને છે. તે અહુકારને પણ તે તરૂણ મુનિ આશ્રય આપે છે. હવે તે તરૂણ મુનિના શરીરમાં પ્ર