Akshay Trutiya

Author(s): Purnachandrasuri
Publisher: Upendra H Shah

Page 7

વર્ષીતપનો પ્રભાવ અને પ્રભાવ
આલેખક : પૂ. આ. શ્રી પૂર્ણચન્દ્રસૂરીશ્વરજી મહારાજ યુગોના યુગ પૂર્વેની વાત છે. ત્યારે આ ભારતદેશ આજ કરતાં અનેક રીતે વિશેષ સમૃદ્ધ હતો, ત્યારે આયુષ્ય લાખો વર્ષનાં લાંબાં હતાં, શરીરની ઊંચાઈ પણ ઠીક ઠીક મોટી હતી, આરોગ્યની સુંદરતાની તો વાત જ થાય એમ ન હતી. અકાળે મેઈને મરણ નહોતું આવતું. પ્રજામાં પુત્ર જેવી શરણાગતિનો ભાવ હતો, સગાં માબાપ જેવી વાત્સલ્યભીની લાગણી રાજાના લોહીમાં વહેતી હતી. લોકો જેમ બાહ્ય સંપત્તિથી સમૃદ્ધ હતા, એમ ગુણસમૃદ્ધિથી પણ લોકોના અંતરખજાના ભરપૂર હતા. કોધ, માન, માયા, લોભ આદિ આંતર-શત્રુઓનું જોર ત્યારે બહુ ફાવતું નહોતું અને ક્ષમા, નમ્રતા, સરળતા, સંતોષ આદિ આંતર-મિત્રોની મિત્રતાથી સ્થપાયેલી હેત, પ્રીત અને “વસુધવ કુટુંબકમની ભાવનાનો પ્રભાવ પગલે-પગલે જોવા મળતો હતો. પ્રજા પોતાની આવી સમૃદ્ધિના પ્રણેતા તરફ આદરપૂર્વક પ્રણામ કરતાં બોલી ઊઠતી કે, આ બધો પ્રભાવ તો દાદા આદિનાથનો છે !
દાદા આદિનાથે રાજા તરીક્નો કર્તવ્યધર્મ અદા કરી લઈને જ્યારે ધર્મરાજા તરીકે લોકોપકાર કરવાની ભૂમિકા રચવા સંયમનો પંથ સ્વીકાર્યો હતો, ત્યારના સમયની આ વાત છે.
પ્રભુએ સંયમ સ્વીકાર ર્યો, ત્યારે ચૈત્ર વદ આઠમનો દિવસ હતો. ચંદ્ર ત્યારે ઉત્તરાષાઢા નક્ષત્રમાં શોભતો હતો. એ દિવસે વિનીતા નગરીએ એક અપૂર્વ દૃશ્ય આંસુભીની આંખે નિહાળ્યું હતું. પ્રજાનું પુત્રની જેમ પાલન કરનાર અને છેલ્લા એક વર્ષમાં વર્ષીદાન તરીકે અઢળક ધનની વૃષ્ટિ કરનારા દાદા આદિનાથ રાજપાટનો ત્યાગ કરીને ક્યા પંથે જવા કટિબદ્ધ બન્યા હતા એનો કોઈ તાગ પામી શક્યું નહોતું અને એથી સર્વસ્વનો ત્યાગ કરીને જંગલની વાટે ચાલી નીકળેલા પ્રભુને પ્રજા આશ્ચર્ય અને આઘાતથી ભરપૂર આંખે જોવાય, ત્યાં સુધી જોતી રહી હતી.