Aafatoni Aandhi Vachhe Samruddhinu Shikhar U N Mehtanu Jivan Charitra

Author(s): Kumarpal Desai
Publisher: Torrent Limited

Page 200

દવાના ઉત્પાદન અને વેચાણની પ્રવૃત્તિથી ઘણી વિશાળ અને વિસ્તૃત બની. ડૉક્ટરી સારવાર અને ફાર્મસીના શિક્ષણ સુધી એનો વ્યાપ થયો.”
આ પ્રસંગે ઉત્તમભાઈએ ભૂતકાળમાં ડોકિયું કરતાં અને જીવનની ધન્યતા અનુભવતાં કહ્યું, “મારાં વીતેલાં વર્ષો પર નજર માંડું છું ત્યારે મારા વ્યવસાયમાં મળેલી તમામ સફળતાઓ માટે સમાજ પ્રત્યે ઋણભાવ અનુભવું છું. આ સમાજે આટલાં વર્ષો સુધી મને હૂંફ અને લાભ આપ્યાં છે, તેમાંથી ઋણમુક્ત થવાનો આજે મારા માટે સમય આવ્યો છે. પોતાની જાતને આવા ઋણમાંથી મુક્ત કરવાનો સરળ રસ્તો એ સમાજ કલ્યાણનાં કાર્યોમાં દાન આપવાનો છે. વેપારમાં મેં ક્યારેય સરળ માર્ગ લીધો નથી. એ જ રીતે સામાજિક કાર્ય અને સામાજિક પ્રવૃત્તિઓમાં હું આવો માર્ગ લેવા ચાહતો નથી. સમાજોપયોગી સંસ્થાઓના વિકાસમાં મારે ભાગીદારી કરવી છે અને આજે યુ. એન. મહેતા ઇન્સ્ટિટ્યૂટ ઑફ કાર્ડિયોલોજી એન્ડ રિસર્ચ સેન્ટર દ્વારા સક્રિય ભાગીદારીની તક સાંપડી છે. મારું કુટુંબ અને ટોરેન્ટ પરિવાર પ્રતિબદ્ધતા, સમર્પણશીલતા અને જાત ખૂંપાવીને સામાજિક સંસ્થાઓની ઉત્કૃષ્ટતા સાધવાના કાર્યમાં મને સહયોગ આપશે.”
આ રીતે શ્રી યુ. એન. મહેતાએ માત્ર દાન આપીને છૂટી જવાને બદલે એ દાન યોગ્ય રીતે ઊગી નીકળે તેવી તેમની વિશિષ્ટ ભાવના વ્યક્ત કરી. માત્ર સંસ્થાઓ સ્થાપીને એમાંથી વેગળા રહેવાને બદલે એ સંસ્થાને સર્વ પ્રકારે વધુ સમૃદ્ધ કરી સમાજોપયોગી બનાવવાની એમની આગવી ભાવના સહુના હૃદયમાં ગુંજવા લાગી.
તીર્થાધિરાજ શત્રુંજયના વિકાસ માટે, અમદાવાદ મેનેજમેન્ટ એસોસિએશનના મકાન માટે અને ગુજરાત વિશ્વકોશ ટ્રસ્ટના ગ્રંથ પ્રકાશન માટે ઉદાર સખાવત કરી.
ઉત્તમભાઈએ એમના કૉલેજકાળમાં મુંબઈમાં શ્રી મહાવીર જૈન વિદ્યાલયમાં રહીને અભ્યાસ કર્યો. એ સંસ્થાનું ઋણ કઈ રીતે અદા કરી શકાય ? આ સંસ્થા ન હોત તો મુંબઈમાં રહીને શ્રી ઉત્તમભાઈ અભ્યાસ કરી શક્યા ન હોત. શ્રી મહાવીર જૈન વિદ્યાલયના પ્રેરક યુગદર્શ આચાર્ય વિજયવલ્લભસૂરિજીની એક કલ્પના હતી કે જેમ વિદ્યાર્થીઓ માટે શ્રી મહાવીર જૈન વિદ્યાલય છે, એ જ રીતે વિદ્યાર્થિનીઓ માટે છાત્રાલયો હોવાં જોઈએ. તેઓશ્રી દઢપણે માનતા હતા કે કેળવણી પામેલા લોકો જ સમાજમાં મહત્ત્વનું યોગદાન કરી શકે.
યુગદર્શ આચાર્યશ્રી વિજયવલ્લભસૂરિજીની પંચોતેર વર્ષ અગાઉ વ્યક્ત કરેલી એ ભાવના માત્ર કલ્પના રૂપે જ રહી હતી. અંતે એ ભાવનાને અમદાવાદમાં સૌપ્રથમ વાસ્તવિક આકાર સાંપડ્યો. ઉત્તમભાઈ અને શારદાબહેને અમદાવાદમાં
196