________________
૧૬
મહાપ્રભુ વલ્લભાચાર્યજી
વિશ્રામઘાટના એ દરવાજેથી યમુનાકિનારે આવી સ્નાન કર્યું. કોઈ પણ પ્રકારની આપત્તિ વગર પોતાને ઘેર પાછા પધાર્યા. સાથે આવેલા માનવસમુદાયે આને શ્રી આચાર્યચરણનું અલૌકિક માહાત્મ્ય માન્યું. તોપણ લોકો એકલા એ દરવાજેથી સ્નાન માટે જતા ન હતા. ઘણું સમજાવ્યા છતાંય લોકોનો આ ભ્રમ અને ભય દૂર ન થયો. ત્યારે વલ્લભાચાર્યે એક જંત્રમંત્ર બનાવી, દિલ્હીના દરવાજામાં બાંધી આવવા માટે પોતાના શિષ્યને આપ્યું. ત્યાર બાદ દિલ્હીથી વાતો આવવા લાગી કે દિલ્હીના દરવાજે લગાવેલા જંત્રમંત્ર નીચેથી જો કોઈ મુસલમાન પસાર થાય છે તો તેની દાઢી જતી રહે છે અને ચોટલી ઊગી આવે છે. બાદશાહ સિકંદર લોદીને આ વાતની ખબર પડી. તેણે આચાર્યચરણના શિષ્યને બોલાવીને પૂછ્યું અને સર્વ વિગત જાણી. બાદશાહે કાજી દ્વારા મથુરામાંથી જંત્ર ઉઠાવી લીધું અને દિલ્હીના દરવાજાનું જંત્ર પણ ઉઠાવી લેવા વિનંતી કરી. આ પ્રસંગથી વલ્લભાચાર્યનું માહાત્મ્ય ચોતરફ ફેલાઈ ગયું.
સિકંદર લોદીએ વલ્લભાચાર્યની મહાનુભાવતાથી પ્રભાવિત થઇ, પોતાના હોનહાર નામના ચિત્રકારને મહાપ્રભુજીનું ચિત્ર બનાવવા ગોકુળ મોકલ્યા. તેણે મહાપ્રભુજીનાં બે ચિત્રો બનાવ્યાં. પણ તે ચિત્રો વાસ્તવિક ન બન્યાં ત્યારે વલ્લભાચાર્યના ચરણમાં આવી, પોતાની લાજ રાખવા વિનંતી કરી, ત્યારે વલ્લભાચાર્યે પોતાનું ચિત્ર બનાવવાની આજ્ઞા આપી. ત્યાર બાદ તૈયાર થયેલું ચિત્ર યથાર્થ ચિત્ર બન્યું. જે જોઈને બાદશાહ ખુશ થયો અને તેણે ઢંઢેરો પિટાવ્યો કે વૈષ્ણવ – સંપ્રદાય સાથે જોરજુલમ કરવો નહીં. આ વાત પ્રસિદ્ધ છે.
