________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
ધ્યાત્રાનું વિમાન, વહેરે રડે અને વાણિયે વરઘેરેની પેઠે વણિક તરીકે બનેલા જૈને વરઘોડા અને નાવરામાં લાખ રૂપૈયાની ધૂળધાણું કરી નાંખે છે. જૈન ધર્મની ઉન્નતિ માટે ચમડી તુટે પણ દમડી ન છૂટે તેવી ગતિ આચરે છે. અહો ! જૈનેનું મન જ્યારે સુધ. રશે ! આવા જૈ જૈન મંદિરમાં જઈને કહે છે કે “અહો દિનાનાથ, શી ગતિ થાશે અમારી; બેવાતે મારું મન લલચાણું વહાલા. એક કંચનદુછનારી ” આવી રીતે બોલ્યા કરે છે, પણ તેને અર્થ સમજીને જૈન ધર્મના ઉદ્ધાર માટે આત્મભેગ કઈ વિરલા જ આપે છે. જેને જૈન ધર્મની ઉન્નતિ કરવાનો વિચાર નથી અને જે જૈન ધર્મના ઉદ્ધાર માટે આત્મભેગ આપવા તૈયાર નથી, તે તીર્થકરેની આરાધનામાં શું સમજે? અર્થાત્ જેઓની નસેનસમાં જૈનધર્મની ઉન્નતિ કરવા માટે શુર વ્યાપતું નથી, એવા જૈને જન્મીને કેઈનું કંઈ ઉકાળી શકતા નથી, જેઓને શૂરાતન ચઢાવ્યા છતાં ચડતું નથી, પણ ઉલટું પવૈયાની પેઠે અથવા બહુચરામાતાના ફાતડાની પેઠે, હસીને તાળી આપવાની ચાલે છે, તેવાઓએ પિતાની માતાને નવમાસ પર્યત શા માટે ભારે મારી? જે જૈનેના બાપદાદાઓએ જૈનધર્મના માટે તન, મન, ધન અર્પણ કર્યા હતાં, હજારે દુઃખ ખમી જૈનધર્મની ઉન્નતિ કરી સંપૂર્ણ જીદગીઓ ગુમાવી હતી, તેવાએના દીકરાના દીકરાઓ-વંશજો–આજ “લે દેસ તાળી”ની પેઠે કુકડુકુની રમત રમે છે અને ઢીલા ઢપ જેવા થઈ ગયા છે, તેઓની આવી સ્થિતિ દેખીને આંખમાંથી દડદડ આંસુ નીકળે છે. પૂર્વાચાર્યોએ એક શ્વાસે શ્વાસ પણ નકામે ગાળે નહ, જૈનધર્મની ઉન્નતિ માટે મેદાનમાં યાહેમ કરી પડયા હતા, હજારે દુખ સહન કર્યા હતાં, નિરાંતવાળીને જરામાત્ર પણ બેઠા નહેતા, કંચન અને કામિનિથી ન્યારા રહી જૈનધર્મના બીજે, જ્યાં ત્યાં વાવ્યાં હતાં, શંકરાચાર્યોના વખતમાં ઘાંચીની ઘાણીઓમાં કચરાયા હતા, તેપણ પિતાને ધર્મ ફેલાવવામાં પાછી પાની કરી નહોતીઃ તેવાઓના વંશજો હાલ કેવી સાંકડી સ્થિતિમાં આવી પડ્યા છે, તે વિચારતાં એક મેટે નિશ્વાસ મૂક પડે છે. સર્વ ધર્મોની હરિફા
For Private And Personal Use Only
