________________
.., दुव्वयणहणणमारण धम्मभंसाण बालसुहाणं। . लाभमन्नइधीरो जहुत्तराणं अलाभम्मि ॥
કોઈને દુષ્ટ વચને કહેવાં, અથવા હણવું, મારવું, કે ધર્મથી ભ્રષ્ટ કરવા વગેરે આવાં દુષ્કામાં બાલ (તાત્વિક દ્રષ્ટિથી નહિ જેનાર) છ આનંદ માને છે. - કિંતુ ધીર પુરૂષ તે (કેઈ દુર્વચનદિ દુઃખ આપે ત્યારે) આ રીતે વિચારે છે. કે -અરે ! તેણે ગાળ આપી છે ને? કઈ મને હણે તે નથી, તેથી (ગાળી દેવાથી) મને શું હાનિ છે?, વળી કેઈ હાણે તે તે વિચાર છે કે તેણે મને હ પણ કંઈ મારી નાંખે તે નથી ને? તેથી મને શી ક્ષતિ છે?, કદાચ કે મારી નાંખે ત્યારે વિચારે કે –મને મારા દેહથી જુદે કર્યો પણ મારા ધર્મથી તે ભ્રષ્ટ કર્યો નથી ને? તેમાં મને શું નુકશાન છે(કારણ ગમે તે રીતે પણ , મારે ધર્મનું જ રક્ષણ કરવું એ જ મારી સાધનાનું લક્ષ્ય છે.) તાત્પર્ય એજ કે –બાલ જીને આમાં આનંદ છે ત્યારે સાત્વિક જને ઉત્તરેત્તર દુઃખ આવે નહિ તેને જ લાભ માને છે.
અંતે પિલીસોએ શૂળીએ ચડાવ્યા, જ્યારે મુનિપ્રવરે પિતાના અધ્યવસાને શુકલધ્યાનની શ્રેણીએ ચઢાવ્યા, અને શુકલધ્યાનરૂપી અગ્નિ સંગથી તેનાં કર્મરૂપ કાષ્ઠ (લાકડાં) ક્ષણમાં ભસ્મ થવા લાગ્યાં. આમ અવિચ્છિન્ન ધ્યાન ધારા વધતાં ત્યાં શુળી ઉપરજ કાલેકના સ્વરૂપને (હથેળીમાં રહેલ પદાર્થ માફક) જ દેખાડનારૂં કેવલજ્ઞાન પ્રાપ્ત કર્યું,
