________________
- અને એકાએક પિતાના આત્માની નિદા કરવા લાગ્યો કે અહા! હું મહાપાતકી છું, એમ બેદ–પશ્ચાતાપ કરતે તુર્ત વૃક્ષ ઉપરથી નીચે ઉતરીને વિનય-વિવેકપૂર્વક તે મુનિવરના ચરણકમલમાં નમી પડશે. થડા જલમાં જેમ માછલું તરફડિયાં મારે તેમ આ પક્ષી પણ પાપકૃત્યના પ્રભાવે સર્વસ્વ હારી જવાથી અતિ ખેદ કરતે-કપ–ધ્રુજતે-લાંબા શ્વાસ લે-મુકતે, દુઃખના આંસુથી ભરેલી દષ્ટિએ ઘણે આકુલવ્યાકુલ થઈ ને, જેમ અગ્નિથી તપાવેલ કડાયામાં પડેલ ચણાને દાણ જેમ ઉછળે ને પડે, તેમ આ પણ પૂર્વે કરેલ પાપના સ્મરણથી દુઃખી થતે ઉડવા-પડવા લાગે, અને મનમાં વિચારવા લાગે કે દરિદ્રી (બ્રાહ્મણો) એ જેમ ચિંતામણ રત્નને પ્રમાદથી સમુદ્રમાં નાંખી દીધું, ને કરેલ પરિશ્રમ નિષ્ફળ કર્યો! તેમ મેં પણ આ પ્રમાદ (ભ) વશ મનુષજન્મ ફેકટ ગુમાવી દીધે, તે હવે જીવવાથી શું વિશેષ છે? એમ વિચારીને પોતાની ભાષામાં એ કેવળી મુનિને અર્જ કરી કે – પ્રભે! (યાવત્ મેક્ષના પણ) સુખને દેનાર અનશન તપ આપે! કૃપાળુ કેવલી મુનિએ પણ તેને અનશન કરાવ્યું, અને શુભ ધ્યાન મેગે તે પક્ષી આયુપૂર્ણ કરીને સૌધર્મ નામના પહેલા દેવકે ઉત્પન્ન થયે.
આ પક્ષીનું આવું વિસ્મયકર સ્વરૂપ દેખીને રાજાએ ગુરૂને પુછયું કે, તે વિશે ! આ પક્ષી કેણ છે? એ મને સંશય છે,
ગુરૂ મહારાજે કહ્યું કે એજ મારા પિતાને જીવ છે. હે
