________________
Jરથકરણે ચા
એક પરિવારે દીક્ષા લીધી. પિતામુનિને બે પુત્રમુનિઓને ભણાવવા માટે પંડિતની જરૂર પડે એમ હતી. વર્ષો પહેલાની આ વાત. પગાર શી રીતે ચુકવવો, એની ચિંતા થઈ. એ સમયે આજના જેવી અનુકૂળતાઓ ન હતી. પોતાના શિષ્ય ન હોવા છતાં ગુરુદેવે તેમને ખૂબ હંફ આપી. “તમ-તમારે પુત્રમુનિઓને ભણાવો, બધી જવાબદારી મારી.” - આમ કહીને ગુરુદેવે તેમને નિશ્ચિત કરી દીધા. આજે પુત્રમુનિઓ વિદ્વાના આચાર્ય ભગવંત થઈને જિનશાસનની પ્રભાવના કરી રહ્યા છે.
મજાની વાત આ છે – આવા પરાર્થમાં કોઈ તકતી-બેનરબોર્ડ તો ન જ લાગે, પણ ગુરુદેવે આટલા વર્ષોમાં કદી પણ આ ઉપકારની મૌખિક અભિવ્યક્તિ પણ કરી નથી. ઉપકારની દુનિયા ખરેખર અલૌકિક હોય છે. પેલું કાવ્ય યાદ આવે – इयमुच्चधियामलौकिकी,
__महती काऽपि कठोरचित्तता । उपकृत्य भवन्ति निःस्पृहाः,
परतः प्रत्युपकारभीरवः || ઉદાત્તચિત્ત પુરુષોની આ કેવી કઠોરતા ! કેવી મોટી અલૌકિકતા ! ઉપકાર કરીને પછી એવા નિઃસ્પૃહ થઈ જાય, કે જાણે પોતાને કાંઈ ખબર જ નથી. લાગે છે અંદરથી ડરતાં હશે.
Sp)
૨૪
