Divyadeep 1970 Varsh 07 Ank 05

Author(s): Chitrabhanu
Publisher: Chandulal T Shah

Page 3

* પત્ર આપણે જે સમાજમાં જીવીએ છીએ એના ચેાગક્ષેમને વિચાર સતત આવ્યા કરે છે. મનમાં થાય છે કે આપણી આસપાસની પ્રત્યેક વ્યકિતને આન દિવલાર કરી દઈએ. આ ઉત્સાહમાં કેટલું ક સાચુ' લખાઇ જાય છે, કેટલુંક સાચું ખેલાઇ જાય છે જે રુઢિના અદ્ધ વરણમાં ઉછરેલા માનસને ક્રાંતિકારી લાગે છે અને કેટલાકને તેા બળવાખેાર પણ લાગે છે. કારણ કે વર્ષોથી અંધારામાં રહેવા ટેવાયેલી આંખોને જવલંત પ્રકાશ મળતાં વસ્તુ સ્પષ્ટ દેખાવાને બદલે તેજના જ તમ્મર આવે છે. નબળી આંખે પ્રકાશને પણ ઝીલી શકતી નથી.
વાતા
પણ મિત્ર ! એમની આંખેાના જ વિચાર કર્યાં કરીએ અને મળેલું તેજ સમાજમાં ન પાથરીએ તેા ખીણની કિનાર ઉપર જઈ પહેાંચેલા સમાજને કેમ બચાવી શકીશું?
દરેક જમાનામાં હાય છે તેવા વર્ગ અહીં પશુ છે. આ વને જૂનુ ગમે તેવું સડેલું હાય તા પણ સારું લાગે છે અને નવુ ગમે તેટલુ તંદુરસ્ત હાય તા પણ નકામુ અને હાનિકારક લાગે છે. આવા વર્ગ પ્રત્યેક વાતને વિરોધ કરવાનેા જ કારણ કે એ અજ્ઞાનવશ માનતા હાય છે કે નવી વસ્તુને વિધ કરવામાં જ ધર્મ છે. આ વર્ગ આપણી વાતને વિકૃત રીતે રજૂ કરીને સમાજને ભડકાવે જાય છે.
આપણે શું કરવું? આપણી સર્જનભરી શિકત આ બધાના સામના કરવામાં જ ખરચાઈ જાય છે. માણસ ગમે તેવે સમથ હાય તેા ય એની શકિત અને સમયની મર્યાદા છે. સામના કરવામાં શક્તિ ખરચાઈ જાય પછી સન માટે સમય અને શિત લાવવાં કયાંથી ?
ચાલ્યા
નજર સામે કેટલા ય કાર્યાં પડયા છે. શું આપણે એ કાર્યાં કર્યા વિના જ જઈશું ? સમાજનું ઋણ અદા કર્યા વિના જ વિદાય લઈશું ? આપણને મળેલી ચિંતનશીલતા, સર્જકતા અને સૌહાર્દ ભરી સહૃદયતા-આ બધું શું એમ જ જશે ? સામના કરવામાં અને અચાવ કરવામાં ?
પ્રસાદી
બિનસમજુ લેાકેાએ એટલી ધાંધલ મચાવી છે કે એના ઘાંઘાટભર્યા અવાજમાં આપણી દર્દ કથા સંભળાય પણ કયાંથી? અને સંભળાયા વિના આ દ કથા જાણે પણ કયાંથી?
અને એ લેાકેા એટલા જોરશેારથી વિપરીત પ્રચાર કરે છે કે ભેાળા લેાકા એ પ્રચારમાં તણાઈ જાય છે. કેટલાક તેા એમ પણ માનતા થઈ જાય છે કે આટલું બધું અને આટલા જોરથી કહે છે તે આમાં કાંઈક તે સત્ય હાવું જોઇએ ને ?
આ રીતે અજ્ઞાનીઓના પ્રવાહ વધતા જાય છે અને આમાં નુકશાન એ છે કે સત્યના પ્રચાર થવા જોઇએ તે આ વિપરીત પ્રચારને લીધે થતા નથી અને પ્રગતિ અટકે છે.
તેા
પ્રગતિની ગતિ અટકે એથી જૂના ઠેકેદારોને લાભ જ છે. એ સમજતા હોય છે કે લોકા સમજતા થયા તેા એ આપણા હાથમાં નહિ રહે. અને આજે જે આપણા હાથના રમકડાં છે તે સમજતા થયા તે આપણું ધાર્યું નહિ કરે. અજ્ઞાનના લાભ લઇને તા એ ફાવ્યા છે નહિ તે જૈનાને રહેવા ચાલ નથી ત્યાં એક જ સ્થાનમાં હરીફાઈને લીધે સામસામા લાખાના ખરચે નવા `દિરે કયાંથી બધાય ? આપણી બહેન, દીકરીએને પહેરવા પૂરાં વસ્ત્ર ન હાય ત્યાં બે વર્ષમાં કાળા પડી સડી જવાના છે એવા મખમલના અને જરીના છેાડ લાખાના ખરચે કયાંથી ભરાય ? આપણાં નાનાં ભૂલકાંઓને પીવા દૂધ નથી ત્યાં બદામપાક, સાલમપાક અને દૂધપાક ઉત્સવેામાં કયાંથી પીરસાય ?
આ બધું વિચારતાં આંખા આંસુભીની થઈ જાય છે. એમ લાગે છે કે આત્માની વાત કરનારા જ શું આ વ્યથિત આત્માની વ્યથા ભૂલી ગયા છે ?
-ચિત્રભાનુ