________________
માત્ર સુખ ભાસ છે.
આપણી અજ્ઞાન દશાના વિકારી ભાવોના સંસ્કારોનું વિચારી વાસનાનો જે પ્રબળ ઉદય ન હોય તો આત્મામાં સુખ છે ! સુવરની સામે વિષ્ટાને મીઠાઈનું કુંડુ મૂકો તો તે વિષ્ટામાં જ મોંઢું નાખશે. જો મીઠાઈમાં જ સુખ હોત તો તેનું... વલણ-દ્રષ્ટિ મીઠાઈમાં કેમ નહીં? એટલે દુનિયામાં કોઈ પણ પદાર્થમાં સુખ નથી જ....!
સાધુ જીવનમાં નિર્દોષ રોટલી અને લાડવા મળતા હોય અને ગૃહસ્થ લાડવા વહોરાવે પણ વિવેકી સાધુ સંયમ કેન્દ્રમાં રાખે. - સાધુ તેને જ કહેવાય છે.....! જેના કેન્દ્રમાં સંયમ હોય....! વિકારી ભાવો ઘટે તો ઘણું જ સારું પણ ન ઘટે તો વધવા તો ન જ જોઇએ. સંસારી જીવો પહેલાં લાડવાને પસંદ કરે, સાધુ રોટલીને....!
જે સુખની લાલસા રાખે એવા સાધુની સદ્ગતિ દુર્લભ છે. સુખ તો કલ્પના છે. કલ્પનામાં રાચે તે સાધુ નહીં. આંતરીક દુખને કાઢવાનો પ્રયત્ન કરે તે સાધુ!
સુખની ગવેષણા કરનાર અજ્ઞાની - મિથ્યાત્વી મૂર્ખ કહેવાય. પણ...દુઃખને કાઢે તેને જ્ઞાની સચ્ચકલી - વિવેકી કહેવાય. સુખ તો આત્માના પ્રદેશ-પ્રદેશે ભરેલું છે. તેને બહારથી લાવવાની જરૂર નથી. સાધુ જીવન પ્રાપ્ત કર્યાનો જ્યારે સંતોષ માનવાનો વખત આવે ત્યારે આ “મિંટર' મૂકવાની જરૂર છે. મળી આવતા માન-સન્માન, લોક પ્રશંસા, પૂજથી એવા અનાદિકાળના સંસ્કારોથી દૂર રહે.. તે સાધુ....! ઉદયમાં આવતાં અશુભકર્મનો ઉદયને આવકારે તે સાધુ... વધાવી લે તે સાધુ....! શુભકર્મના ઉદયને કાઢી મૂકે તે સાધુ....!
બંધક મુનિની સજઝાય- “કર્મ ખપાવવા તણો આવો અવસર ફરી-ફરી નહીં મળશે પ્રાણી..!” અશુભકર્મના ઉદયને હટાવવાનો પ્રયત્ન ગૃહસ્થ કરે. જેના ઘરે ધમધોકાર પેઢી ચાલે ન કોઈ કહે તમારા બાપા ૨૫ રૂપિયા લઈ ગયા છે તો કોઈ તેની વાત પણ ન માને.! તેમ નારક-તિર્થયમાં જે દુઃખ ભોગવીએ તેના કરતાં મનુષ્ય શ્રી દશવૈકાલિક વાસના - ૫૯ શ્ન
-398)
