________________
કેન્દ્રમાં સંયમ રાખવાને બદલે જો વિકાર વાસના - કષાય જો કેન્દ્રમાં આવી જાય...! ગૃહસ્થને ભગવાનની આજ્ઞા પ્રમાણે દેશવિરતિનું પચ્ચકખાણ છે. તેના જીવનમાં આવી જાય તો વાંધો નહીં પણ સાધુ ભગવંતે તો એ સર્વ સાવદ્ય યોગના પચ્ચકખાણનો ઝંડો લીધો છે. ભગવાનની આજ્ઞા વિનાની કોઇ પણ પ્રવૃત્તિ વિચારાય પણ નહીં. લક્ષ્મણા સાધ્વીએ માત્ર મનથી જ વિચાર કર્યો હતો. ભગવાનની વાસનામાં જ અટવાયેલો હોય તો ભગવાનની શાસનની મર્યાદાનું પાલન શ્રાવક કરતાં સાધુએ વધુરીતે કરવાનું છે. જો તે સુખની વાસનામાં જ અટવાયેલો હોય તો જગતના જીવોને શી રીતે ઉપદેશ આપી શકે કે “સુખ એ ભયંકર છે.” ઝાંઝવાના નીર સમાન છે. સુખ મેળવવા જેવું નથી. આત્માનું બગાડનાર છે.” શી રીતે ઉપદેશ કરી શકે.
લક્ષમણા સાધ્વીએ મનથી જ વિચાર કર્યો વચનથી કે કાયાથી કાંઇપણ પ્રવૃત્તિ કરી નથી. વિચાર થતાં પશ્ચાતાપ થયો. પ્રાયશ્ચિત લીધું છતાંય કપટ રાખીને આલોચના કરી. તે પણ ગુરુ મહારાજે આપી તે કરતાં પણ સ્વચ્છંદ પણાથી વધુ કરી. તેથી સંસારમાં પરિભ્રમણ કરવાવાળી થઇ. માટે પ્રવૃત્તિ ભગવાનની આજ્ઞા પ્રમાણે જ હોવી જોઈએ. જેટલી કક્ષા ઊંચી તેટલી જવાબદારી વધારે.
આશાના સુખને મેળવવા માટે ભગવાનની આજ્ઞાની પ્રધાનતા સંયમની ભૂમિકાનું મહત્ત્વ વિશેષ રીતે મેળવવાની જરૂર છે. આશા = ગુરુમહારાજને પૂછવું એ જ નહીં પણ લક્ષ્ય રાખવું. ભગવાનની આજ્ઞા શું છે? જે લક્ષ્ય બતાવ્યું તે પ્રમાણે દેરાસર જવું, વિહાર કરવો, ગૌચારી જવી, ઉપદેશ આપવો. નવકારવાળી ગણવી, વાંચના લેર દરેક ક્રિયા માત્ર કર્મબંધનથી છુટવા માટે જ છે. એ જ ભગવાનની આજ્ઞા છે..!
કર્મબંધનને તોડવાનો ઉદેશ તે જ આજ્ઞા..
છદમસ્થને જ્ઞાનીની નિશ્રામાં રહેવું પડે છે. શ્રાવક સ્વયંબુધ્ધ નથી. શાસની ધુરા સંભાલનારા તીર્થંકર પછી ગણધરો હોય. શ્રી દશવૈકાલિક વાચના - ૫૯)-
૩)
