________________
નિસાર થઈ જાય. માટે જ બાબતો બતાવે છે.
સુહસાયગલ્સ.... શ્રમણ = ૧૦ વિધ યતિધર્મનું પાલન કરે તે. શ્રમણમાં ચારિત્રમોહનીયકર્મના સંસ્કારના પ્રતાપે જો ચાર દોષો પેસી જાય તો સાધુપણાની ભૂમિકા નબળી પડે કે સદ્ગતિ પણ મુશ્કેલ થઈ જાય.
સાધુજીવનમાં સુખપૂર્વક સૂવાનો પ્રયત્ન-સંથારા પોરિસી વિગેરે જે સુવાની વિધિ છે. તે માત્ર. જે અંગોપાંગમાં શ્રમ પહોંચ્યો હોય તેના (આરામ) માટે માત્ર બે પ્રહરની ઊંઘ બતાવી છે.
જે પરમાત્માના શાસનની આજ્ઞા તરફ વળવાનો પ્રયત્ન કરે શાસનની મર્યાદાને મહત્ત્વ આપવાને બદલે માત્ર પૌલિક સુખોની હંમેશા ચાહના રાખે તે સાધુ પણ ડહોળી નાખે છે. ગૃહસ્થ અજ્ઞાન દિશાથી ભલે સુખ માટે ફાંફાં. મારે પૌદ્ગલિક ભાવોમાં સુખની ઈચ્છા રાખે પણ છઠ્ઠા ગુણઠાણે આવેલાને સમ્યકત્વની ભૂમિકામાં
જ્યારે નક્કી થઈ જાય કે દુનિયાના પદાર્થોમાં સુખ નથી દુઃખથી ભરેલા છે. એવી વાત જો હૃદયમાં જામી જાય તો સાધુપણામાં તેનો પ્રકાશ કાયમ રહે. પછી પૌલિક ભાવની લાલસા ટકે જ નહીં. અજ્ઞાન અને મિથ્યાત્વ જોડીદાર છે. જ્યાં મિથ્યાત્વના પ્રબલતાનો રાગ વધે ત્યાં અજ્ઞાન પણ વધે.
મિથ્યાજ્ઞાન = આત્માને કેન્દ્રમાં રાખીને વિચાર ન કરી શકે. લૌકીક રીતે... ગૃહસ્થની જેમ વિચારણા કરે. મોહનીયના સંસ્કારનું સ્વરૂપ ન પારખે તે અજ્ઞાન..! તેમાં સાધુજીવનનું સુખ ન દેખાય. આઠમા અધ્યયનમાં કહ્યું છે. સમતા પૂર્વક જેટલું શરીરને કષ્ટ આપવામાં આવે તેટલી.... આત્માને નિર્જરા વધારે થાય. જ્યારે સુકોમલતા આવે ત્યારે આર્તધ્યાન થવાનો સંભવ છે. શ્રી દશવૈકાલિકના બીજા અધ્યયનમાં - " સુંદર = મનગમતા પાંચ ઈન્દ્રિયોના સુખોના પુદ્ગલો જો એની મેળે આવી જાય પુણ્યના ઉદયથી પ્રયત્ન વગર પણ પ્રાપ્ત થઈ જાય. પણ ત્યાગી-ત્યાગની ભાવનામાં રમતા સાધુ સમજે મારા સંયમમાં જે ખપે તે જ લેવું...! શ્રી દશવૈકાલિક વાચના - ૫૯
૩ ૬૧)
