________________
૨૨૧ “ કિર નહિ પણ ખબરદાર ! કામ બરાબર સાધજે. ” દેવકુમારે ભલામણ કરી.
કાંત દેહ પડશે કે કાર્ય સધાશે. બેમાંથી એક વાત થશે.” મખજ એ હિંમત બતાવી.
પ્રકરણ ૪ થું. જમાનામાં મુખs.
આ ઈશ્કથી બીજો ક ? નરને ગુલામ બનાવશે.
**
“ મનજી રાજ ! બા સાહેબની એવી ઈચ્છા છે કે તમને નજર નજર મળવું.” નલિકાએ કહ્યું.
એમ હોય તો ભલે પણ ત્યાં શી રીતે જવાય? જમાનામાં શું પુરૂષને દાખલ કરવાનો રિવાજ છે ?” મખએ પૂછયું.
પુરૂષને દાખલ કરવાનો રિવાજ નથી, પણ સ્ત્રી રૂપે પુરૂષને દાખલ કરવાનો રિવાજ છે. ” નવલિકાએ કહ્યું.
અરે ૨૨ એ શું ? એ કંઈ મારાથી બને છે
ન બને તે આ દાસીના–મારા-પ્રેમની ખાતર પણ બનાવવુંજ પડછે એમાં છુટકો નથી. ” નવલિકા બેલી.
વાહ, દિલદાર વાહ ! હાર ખાનર-હારા પ્રેમને ખાતર હું હરકંઇ કરીશ,” મખણ ઓગળે.
“ જે ત્યારે એમજ હોય તો વસ્ત્ર તૈયાર છે. પહેરી લેવાં મેગ્ય છે. સાંજ છે એટલે પૂછપરછ પણ ઓછી થશે.” દાસી બેલી.
પ્રેમ ! તારા પ્રત્યેક શબ્દ મધુરત્વ આપે છે. બેલ-લાવ-ક્યાં છે વસ્ત્ર. લટકુડી નથી એટલીવાર પહેરીને ચાલવા માંડીએ. ” મનજીએ કહ્યું
“ જ આ રહ્યાં. ” એમ કહી નલીકાએ વસ્ત્રો આધાં. નીચ-૬-ક્ષણભંગુર પ્રેમની ખાતર, પામવાસનાની તૃપ્તિ ખાતર, દ્રવ્યની નીચે લાલસા ખાતર, અમૂલ્ય માનવ દેહને પાપપુથી ભરવા ખાતર, ને મહા નરકને ભેગવવા ખાતર મુખએ નીચ નલિકાને આધીન થઈ સ્ત્રીનાં વસ્ત્ર પહેર્યા ને સ્વરૂપા દેવી પાસે જવા તૈયાર થયો.
