Atmprabodh

Author(s): Jinlabhsuri, Zaverchand Bhaichand Shah
Publisher: Atmanand Jain Sabha

Page 454

४१५
श्री आत्मप्रबोध.
" जेम को वनेचर म्लेच नगरना निवास करवा वगैरे गुणोने जाणतो होय पण ते बीजा वनेचरोनी आगळ कहेवाने समर्थ थइ शकतो नथी; कारण के, वनमा तेवी उपमानो अनाव छे." १
ते विषे कथानक. "कोइ मोटी अटवीमां घणा म्लेड लोको ( जंगली लोको ) रहेता इ. ता. तेश्रो वनना पशुओनी जेम त्यां रहीने पोतानो काळ निर्गमन करता हता. एक वखते कोइ बुटाएनो राजा ते अटवीमां आवी चड्यो. तेने एक वनवासी म्छे जोयो. 'आ कोई सत्पुरुष लागे छे' एवं धारी ते वनेचर ते राजाने पोताना वासस्थानमां लइ गयो अने त्यां तेनी सारी बरदाश करी तेने संतुष्ट कर्यो. राजा तेने पोतानो उपकारी जाण। पोताना नगरमां ते म्ले पुरुषने तेको गयो. त्यां तेने एक सुंदर बंगलामा राखी स्नान, विलेपन, अमूल्य वस्त्रागरण वगेरेथी तेने घणोज संतोष पमाड्यो. पोताना शरीरनी जेम तेनी जंची जातनी बरदास करावी. शेहेरमा हरवा फरवाथी अने राजवैभव भोगववाथी ते अत्यंत खुशी थयो. केटलाक दिवसो रह्या पठी वर्षाकाळ आव्यो. वर्षाकाळ आवतां तेने पोतानुं चिरकाळनुं वतन जंगन सांजरी आव्यु. ते वखते तेने राजवैनव गम्यो नहीं. तत्काल पोतानो मन वेश पेहेर ते पोताना जंगलमां चाट्यो आव्यो. तेने जोतांज वनवासी म्बो तेनी पासे आव्या अने तेने आ प्रमाणे पुरवा लाग्या-" अरे जाइ, तुं कयां गयो हतो ? " तेणे कयुं के “हु एक मोटा नगरमा गयो हतो." वनचर म्लेडोए पुग्युं, “ नाइ, कहे, ते नगर केवं होय अने तेमां शुं शुं हतुं ?" ते जंगली मनुष्य नगरना बधा गुणोने जाणतो हतो, पण नगरनी उपमा आपवाने ते जंगलमां कांइपण हतुं नहीं, तेथी ते नगरना गुणोने कहेवाने समर्थ था शकयो नहीं. नगरमां जे वस्तुओ तेणे जोयेली तेवी वस्तु अटवीमां न होबाथी ते उपमाना अनावे कांश्पण कही शक्यो नहीं."
आ दृष्टांत उपरथी समजवायूँ के, केवळझानी नगवान् पोताना अनंत झानना बले करीने सिधिना ( मोदना ) मुखने जाणे छे, उतां पण आ संसारमां तेनी नपमाना अनावथी तेओ जव्य जीवोनी आगल ते मुखनुं वर्णन करवाने शक्तिमान् थता नथी. उपर कहेला दृष्टांतनो आ उपनय समजवो.
Jain Education Intemational