________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
શ્રી આત્માનંદ પ્રકાશ વર્ષ : ૧ અંક-૨, ૧૬ જાન્યુ. ૨૦૦૧ ]
[૧૯
વીંટીથી આંગળી શોભતી હતી. જો વીંટી હોત | દાગીનાથી અને રંગબેરંગી વસ્ત્રોથી દીપે છે. તો મારા શરીરમાં કંઈ પણ રૂપ નહિ શું કેવળ
હાડ-માંસ અને રુધિરનો જ માળો ! તે માળાને મારો માની બેઠો છું! કેવી ભ્રમણા ! કેવી મહાભૂલ ! કેવો અંધાપો ! કેવળ બાહ્ય પુદ્ગલના પરિધાન શોભાથી શોભું છું. તેને જ મારું માનું છું. તેની જ પાછળ મમતા રાખી બેઠો છું.
તો આંગળી કદરૂપી ન દેખાત, વીંટીથી આંગળી શોભે છે. આંગળીથી હાથ શોભે છે. હાથથી દેહ શોભે છે અ...હા...હા...હા...શું હું દાગીનાથી જ દીપતો હતો ! દાગીના મારાથી દીપતા ન હતા ! આમ વિચારી એક પછી એક દાગીના ઉતરતા ગયા આત્મચિંતનમાં ડૂબતાં ગયા.
અને
મારા પિતા ત્યાગી. એમની પાસે એક પણ દાગીનો નથી. દેહ ઢાંકવાનું એક પણ સાધન નથી. છતાં કેવા શોભે છે. જેના ચરણમાં દેવ-દાનવ અને માનવો નમે છે. જેના ગુણોનો કોઈ પાર નથી. વિશ્વપૂજ્ય દેવાધિદેવ બની ગયા. દાગીનાથી દીપતો હું કયાં ! અને વિના દાગીને દુનિયામાં દીપતા મારા પિતા ક્યાં ! આવા મહાન પિતાનો હું પુત્ર. શું તે| પાવન પિતાનો પુત્ર આવા દાગીનાથી દેહ દીપાવે ! દુનિયાના ઠઠારા કરી નખરા કરવા મને શોભે ખરા ! આત્મગુણથી દીપતા એ પિતા કયાં ! અને દેહરૂપ પાછળ ભાન ભૂલેલ હું કયાં !
|
એ...હા...હા...કેવી વિચિત્રતા ! મારા આ દેહને દીપાવનાર હીરા, મોતી કે સોનું કે જે ભૂમિની પેદાશ છે. જેને ભૂમિમાંથી બહાર કાઢી કુશળ કારીગરે ઓપ આપ્યો. સોનાને ટીંપીં| વીંટી બનાવી. એ વીંટીથી આ આંગળી રૂડી લાગી. એ આંગળીએ હાથ શોભાવ્યો અને હાથથી દેહ દીપ્યો. શું હું આવા ઉછીના લીધેલ દાગીનાથી જ શોભું છું ? તો પછી આમાં મારી શોભા કઈ !
મહા વિચિત્રતા ! કે જે શરીરને મારું માનું છું. તે શરીર ચામડીથી શોભે છે. ચામડી
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
ખરેખર ! જેનું ધૂળમાંથી સર્જન થયું. ધૂળમાં જ જેનું વિસર્જન થવાનું એવી બહારની શોભા ટકશે ખરી ? શરીર શણગારવા માત્રથી અંદરની શોભા ટકશે ખરી? જો બહારની શોભાથી અંદરની શોભા રહેવાની નથી, તો પછી આ મૂર્ખામિ શા માટે ! આ દેહ પણ એક દાગીનો છે. એ દેહ મને શોભાવનારી ચીજ છે. મારો આત્મા તો દેહ વિના પણ ટકે છે. દેહ વિના પણ શોભે છે. દેહ એક વખત છોડવાનો છે, તેના પર આવું મમત્વ શા માટે ?
આખી સૃષ્ટિ અનેક સર્જનથી ભરેલી છે. આ દેહ પણ એમાનું એક સર્જન છે. જે સઘળી ચીજ કરતાં અધિક પ્રિય છે. દેહ પણ એક દિવસ ખાખ થઈ ઉડી જશે. આ દેહ પણ મારો નથી, તો દુનિયાની કઈ ચીજ મારી છે ? અરેરે ! બધુંય ભૂલી ગયો. ઊંધે માર્ગે ચઢી ગયો. આત્મભાન ભૂલી મિથ્યામોહમાં ડૂબી ગયો.
રૂપની છલકાતી આ નવયૌવનાઓ, વૈભવથી ઉભરાતો. આ મહાલય. છખંડનું આધિપત્ય. આને જ મારું માન્યું; પરંતુ આમાંથી મારું કશુંય નથી. આ કાયા પણ મારી નથી, ત્યાં આ બધી માયા તો મારી થાય જ કયાંથી ? ખરેખર ! હું અત્યાર સુધી અંધારામાં જ હતો. હું તેનો નથી, તે મારા નથી. અંદરની
For Private And Personal Use Only
