Atmanand Prakash Pustak 087 Ank 08

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 11

રેખાતું નથી. પણ હૃદયથી તુ કેટલે ભરપૂર છે. પળવારમાં તેણે નિશ્ચય કર્યો એક જ વસ્ત્રમાં આવી સ્થિતિમાં ય જમાડીને જમે છે. ઉપવાસ તપેલી વટીને એ દોડ રાજગૃહીની બહાર એને કરીને સ્વાગત કરે છે.
જલદી અતિથિને આંબી જવું હતું આ ધન તેને વાહ સિદ્ધપુરૂષનું મન અહોભાવથી છલકતું સોંપી દેવું હતું વનની કેડીએ ચાલતા અતિથિને હતું. એમણે નિશ્ચય કર્યો, મારી પાસે સાધન છે. પુણિી ઝડપથી આંબી ગયે. સિદ્ધપુરૂષે પુણિયાને સિદ્ધિની શકિત છે. તે પુણિયાને ફરી ધનવાન પિતાની પછવાડે આવી પહોંચેલો જોઈને આશ્ચયથી બનાવ.
પૂછ્યું, તમે? સંધ્યા ઢળી પુર્ણિમાની રાત પ્રારંભાઈ.
પુણિયાની છાતીમાં શ્વાસ સમાતે હોતો, પુણિયાને ગાઢ નિદ્રા આવી ગઈ ધર્મના શરણે આપ એવું કશુંક કરીને ગયા કે મારે તરત દેડવું ગયા પછી સંસારની કલુષિતતાને જાણે સ્પ જે “૩નહેતે રહ્યો.
- એક વૃક્ષની પાસે બેસીને પુણિયાને કહ્યું સિદ્ધ પુરૂષે મધ્યરાતે રસોડામાં જઈને એક મારી કઈ ભૂલ થઈ? “ સ્વચ્છ તપેલી હાથમાં લીધી, પોતાની ઝોળીમાંથી “હા”. મણિ કાઢયે, ને તપેલીને સ્પર્શ કરાવ્ય, તપેલી
હ”, સિદ્ધપુરૂષ સ્તબ્ધ થઈ ગયા, પુણિયાએ સેનાની બની ગઈ
જીર્ણ વસ્ત્રમાં લપેટેલી અપેલી કાઢીને કહ્યું, આ પ્રાતઃકાળ થયે, કુકડે બેલ્યો ત્યારે અતિથિ તમે શું કર્યું? તમે તપેલી સેનાની બનાવી લીધી, આગળ ચાલ્યા ગયા. ફરી કઈવાર આવવાનું વચન પણ હું તે રાખી લઉ. એટલે મારી જિંદગી શ્યામ આપીને પુણિયાએ સવારમાં જોયું, તો તપેલી જે જ બની જાય ને ! શ્રમ વિનાનું લેવાય? આજે પિતાની હતી તે જ ન મળે તેની જગ્યાએ સાવ જે ભાવનાઓ–અરમાને મારા ઉરમાં ઉભરાય છે, સેનાની તપેલી. બારીમાંથી આવતા સહસ્ત્રશ્મિના પછી તે પ્રકટશે ! મહાપુરૂષ મને સુવર્ણ નહી કિરણે તેને વધુ ચમકાવતા હતા. પુણિયાને ક્ષણેક સરકમ જોઈએ. વિદ્યાપુરૂષનાં નેત્રમાં ઝળઝળીયા વાર આ શું છે તે ન સમજાયું, પણ પછી આવી ગયા. અતિથિનું આ કાર્ય છે, તેવું સમજાયું, ત્યારે તેણે નિશ્વાસ નાખે, અતિથિએ આ તે અનર્થ સર્યો “આવે અપુર્વ વૈરાગ્ય ભાવ કયાં મળે? જે સંતેઆ તપેલી તેમણે સેનાની બનાવી આપી પણ ષથી તમારું જીવન ચમકે છે. અને દમકે છે એ મને મારે નવી આણવી કયાંથી ! અને સુર્વણનું મારે પણ પ્રાપ્ત હજ, સુવણને આ જગતમાં કેને શું કામ છે ! જે હતું તે પ્રભુના વચને ત્યાખ્યું મેહ ન હોય પણ તું નિલેપ રહ્યો, ધન્ય તને આ અણહકનું મને ન જોઈએ. પ્રભુ કહેતા હતા
પુણિયા”. અણહકની લક્ષ્મીની કિંમન ધૂળ જેટલીયે નથી. 3
પુણયાના હાથમાં રહેલી સોનાની તપેલી ચમ આકાશમાં ઉડતા પંખીઓ, વનનાં વૃક્ષો, સુર્યના કતી હતી. આંખમાં રહેલું ઝાકળના ટીપા જેવું કિરણ પુણિયાની મહાનતાને આવકારી રહ્યા. સુંદર આંસુ પણ.
રાજગૃહી એ દિવસે વધુ સુંદર બની.
જુન-૯૦]
[૧૭