Atmanand Prakash Pustak 087 Ank 02

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 17

મહુ‘મદ ! આ બદૂક તુ ન રાખે તે ન ચાલે ? ’’
'ચાલે ને !' મહુ'મદ હસ્યા ત્યારે એના પીળા દાંતમાંથી એનુ ભેાળપણ ડાકાઇ રહ્યુ ‘પણ શેઠ! હુ' કોઈ દિવસ આ બર્કના ઉપયાગ કરતા નથી!’
નથુશાએ કહ્યું,
‘ભાઇ, તું એના ઉપયાગ કરતા નથી તે તે સાચુ' પણ કદીક ક્રાધ ચઢી આવે ને ન રહે તેા કેવી કૂટના સર્જાય ! '
તું.
આથે।
શેઠ હું તે! બ’દૂક છેડી દઉં, એ મારી પ્રાણપ્રિય વસ્તુ છે હાં તા તમે શુ ઇંશા ?”
નથુશા મૂઝવણમાં મૂકાઈ ગયા : ‘ભાઇ ભારે શુ' છેાડવાનું હોય ? ’
નથુશાના શબ્દોમાં નરી સદ્ભાવના હતી એ મહમદને સ્પર્શી ગઇ. એ ઊંડા વિચારમાં ડૂબી ગયા. નથુશા અને મહમદને આવી ગરવી વાતા કરતાં નિહાળીને થાડાંક લોકો ત્યાં એકત્રિત થઈને ગયા હતા, મહમદ થૈાડીક પળેા કશાક ચિંતનમાં ગરકાવ રહ્યો અને પછી તેણે જે કહ્યુ', એ સાંભળીને સૌ ચમકી ગયો :
મહ’મદે કહ્યું', ‘શેઠ, મારી પ્રિય વસ્તુ હું ત્યજ્જુ છું, તમારી પ્રિય હોય તે છોડી દો !
કબૂલ
?
નથુશાએ પળવાર પછી કહ્યુ ખેલ, ભાઇ તું કહે તે કબૂલ, મને જીવમાત્ર પ્રત્યે પ્રેમ છે, એને ખાતર તુ' કહે તેને ત્યાગ કરું. એ વખતે ત્યાં વડગામડાના આસપાસ એકત્રિત થયેલા લાકોના
સમૂહ વધતા જતા ને સૌને આ સવાદ સાંભળીને રમૂજ થતી હતી, ચિંતા થતી હતી. મહુમ હવે
ટટ્ટાર થયા:
‘શેઠ”! હું મારી બંદૂક છે।ડું છું, તમે તમારુ ઘર હેાડે!!
અને, હવામાં કંપ આવી ગયે. સૌ સ્તબ્ધ ડીસેમ્બર-૮૯]
અની ગયા. નથુશા પળભર તેને તાકી રહ્યા, એ ઉભા થયા અને ઘરમાં ચાલી ગયા ને વળતી પળે મહુ'મદ્રે અટ્ટહાસ્ય કર્યું' : કેમ, શેઠ! ગભરાઇ ગયા ને ? ’
મહુ'મર્દનું' વચન પૂર્ણ થાય તે પૂર્વે નથુશા બહાર આવ્યા. એમના મુખ પર અલૌકિક તેજ હતું,
• મહુ‘મદ ! ભાઇ ! તારા કહેવાથી આ પળથી મારા ઘરના ત્યાગ કરુ છું. અને ભાઈ તારી વાત
સાચી છે, કોઈ પણ વસ્તુના મેહ જ સા માટે રાખવા ? ભાઇ....' નથુશાના નેત્રામાં છે ખુદ ચમકતાં હતા : 'વ્હાલા ભાઇ, આજથી આ ગામના પણ ત્યાગ કરુ છું.!' હવે હુ' અહીથી દૂર જઈશ, અજાણી ભૂમિમાં રહીશ. આમરણ ઉપવાસ કરીશ,
જીવમાત્રનુ ભલુ થાય તેવી પ્રાર્થના કરીશ ! ભાઈ, તે આજે ઘણું સારૂ' કર્યુ” ! '
અને નથુશા ચાલી નીકળ્યા ધાનેરાની દિશા ભણી. બનાસકાંઠા જિલ્લાનુ એ ગામ.
વડગામડાના પ્રત્યેક માનવીના નેત્રા સજળ થઈ ગયાં. સૌએ વિનવ્યા આ તે। ઘડીભરની વાત હતી, પાછા વળા. પણ નથુશા કહે કે, માનવીની ખાન એક ડૅાય. આ દેશની ધરતીના સ`સ્કાર
જુદા છે. પ્રતિજ્ઞાને માટે મસ્તક મૂકનારા વીરલા આ ધશ્તીએ આપ્યા છે! ને એમણે ઉમેર્યુ કે, હું મારી પ્રતિજ્ઞામાં એક પગલું આગળ વધુ છું. જીવીશ ત્યાં સુધી મૌન પાળીશ’
હું
નથુશા ચાલી નીકળ્યા. એ ચાલતા જ રહ્યા. જે પરિચિતા મળે તે તેમને ખેલાવે છે પણ નથુશા તે મૌન ચાલ્યા જાય છે. એમના અ તરના રુડા ભાવ પ્રકટે છે : એહ ! કેવુ સારું કાર્ય" થયું' ! મહુ'મદ જેવા સન્મિત્ર સૌને મળશે ! સૌનુ ભલુ થજો. આજે તે મે' જે ત્યાગ કર્યાં, તે તેા નાના છે આજ સુધીમાં કેટલા મહાપુરુષા થયા છે! કેવા એ ત્યાગી અને કેવા એ કરુણાભીના ! નથુશા રુડા ભાવ રાખે છે ને ચાલતા જાય છે.
૩૫