Atmanand Prakash Pustak 081 Ank 04

Author(s): Popatlal Ravjibhai Salot
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 8

શરત
| યાને
- હેડ
લેખક : પી. આર. સાત
જેઠ માસને વદ પાંચમના દિવસ. સંધ્યાએ વકીલે કહ્યું, “આપને આ બાબતમાં શંકા ગગનમાં કેસુડા શા રંગે ગગનમાં પાથર્યા હતા. રહેતી હોય તે હું પ્રતીતિ કરાવી દઉં. હુંજ મરચંદ્રનુ આગમન ઢીલમાં હતું. કદાચ આ યુગને જિયાત જેલવાસ ભેગવવા તૈયાર છું.” પ્રભાવ તેના પર પડ હોય. છજાવટમાં કમિન ને “જે આપ એ માટે તૈયાર હો તો હું શરત રાખવાની મહેચ્છા હૈયે રમતી હોય.
મારવા તૈયાર છું. આપ પંદર વર્ષ જેલમાં વીતા આ સમયે શહેરના ખૂણે આવેલ કલબમાં વકીલે તે હું આપને બે લાખ રૂપિયા આપું.” દાકતરે, ધનિકે, જમીનદારે ખૂરશીઓ શેભાવી છે તમારી શરત મને માન્ય છે. જાઓ, હું રહ્યા હતા. વિજળીને જગમગાટ અંધકારને નસાડી પંદર નહિ પણ પચ્ચીસ વર્ષ જેલમાં રહેવા તૈયાર રહ્યો હતે. જુદા જુદા ટેબલ પર પાનાઓ વહે છે. ” ચાતા અને પછડાતા હતા. એક ધનિકે પૂછ્યું, વેપારીએ કહ્યું, “ આપને કોઈ માનવી સાથે “અજના સંપાચારમાં એક ખુની ને ફાંસીની સજા વાતચીત કરવા નહિ દેવાય. એક બારી વાટે ભેજન થઈ તે તમે વાગ્યું ?
વગેરે મળશે. માનવીને ચહેરે પણ જોવા નહિ અરે ભાઈ ! કેપીટલ પનીશમેટને આ મળે. હા – આપને પુસ્તકો વાંચવાની છૂટ મળશે. જમાનો છે? ન્યાયાધિશે જન્મટીપ આપવી જોઈતી લભ્ય તેમજ મર્યાદામાં તેની જોગવાઈ થશે. છે આ હતી. આપ જાણે છે કે માનવમાં કેટલી બધી બધું આપને કબૂલ? જિજીવિષા હોય છે ? – વકીલે કહ્યું,
શરત મંજુર થઈ, વકીલે સ્વેચ્છા પૂર્વક કારધનિકે કહ્યું, “મિત્ર, રીબાઈ રીબાઈને મરવું, વાસ વિકા. જિંદગીભર જેલમાં રહેવું, તેના કરતા ફાંસીની શેઠના મકાન પાસે એક અલાયદા રૂમમાં વકીલે સજા શી છેટી? કાચી મિનિટમાં જીવનને અંત. પ્રવેશ કર્યો. હાથ લંબાવી પહોંચી શકાય તેવી ન કઈ દુ:ખ, ન કોઈ ચિંતા, જિગી ભરના બારીમાંથી પુસ્તક તથા ખોરાક વગેરે આપવાની કારાવાસથી તે માણસ માનવી મટી જાય.” યેજના હતી.
જન્મટીપ કે ફાંસી - બેમાં કેણુ સારૂં ? શરૂઆતમાં કારાવાસમાં વકીલે પોતાના ભૂતકા
આ પ્રશ્ન ચર્ચાની એરણ પર મૂકાયે અનેક ળના ગરીબ જીવનના પાના ઉથલાવ્યા. કેવી કારમી સભ્યએ પોતાને મત જણાવ્યા. ત્યારે એક પરિસ્થિતિ ! નિશાળે જતાં પગમાં પગરખાં કે ચંપલ યુવાન વકીલે કહ્યું, “હું તે જેલમાં અનેક વર્ષ પણ નહિ. ઉનાળામાં ધગધગતી જમીન પર પગ વીતાવું પણ ફાંસતે હરગીજ પસંદ ન કરૂં.પડે કે ઉપડે. ગામડેથી શહેરમાં અભ્યાસ અર્થે જવું
ધનિક વેપારીએ કહ્યું, “મિત્ર! એ તે કહે પડે. પાંરા માઈલને પંથ. રીસેસમાં ભાથું-ભાખરી વાય – પણ કેટલી વીસીએ સો થાય તે તે જેલમાં ને ગોળ-કયારેક ગોળ પણ ન મળે. સાડા પાંચે દિવસો વીતે ત્યારે ખબર પડે.”
નિશાળ છૂટે ત્યારે ફરી પંથ કાપવાને. છતાં અભ્યાસ
[આત્માનંદ પ્રકાશ