Atmanand Prakash Pustak 080 Ank 12

Author(s): Popatlal Ravjibhai Salot
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 4

અવળેા રાહુ અનાદિના
આપણે ત્યાં વિજળી ( ઇલેકટ્રીક ) ના પ્રકાશ ચાલુ હોય અને તે રાત્રીના એકાએક બધ થઇ જાય તે આપણે કેવા અકળાઇ ઉઠીએ છીએ ? જે ક્રામ કરતા હાઈ એ તે પડતુ મૂકવુ' પડે, અજવાળાથી ટેવાયેલા આપણા નયના આકુળવ્યાકૂળ થઇ ઉઠે, અજંપા વધી જાય, જાણે આપણે અંધારું એહી બેઠા હાઇએ અને બધા સ પ બેઠા હૈઇએ તેમ જણાય, અજ'પેા વધી જાય તેથી ધીરજ પણ ગૂમાવી બેસીએ અને વીજળી વાળાને ભાંડવા મડી પડીએ અને પાછી લાઇન
ગૂમાવી
શરૂ થાય અને વિજળી ગોળાએ ઝગમગી ઊઠે, ત્યારેજ આપણને શાંતિ થાય, આનદ થાય, કામની શરૂઆત થાય, અંધારૂ ઉલેચાય જાય, પ્રકાશ પથરાઇ જાય અને કામમાં રક્ત બની જવાય.
પર`તુ આપણે વિચારીએ કે અનાદિ કાળથી આપણા આત્મા અજ્ઞાનદશાને કારણે અધારી એઢીનેજ બેઠા છે. તે સ'સારરૂપી અ'ધારામાં ફૂટયા કરે છે, અથડાયા કરે છે, અટવાયા કરે છે, છતાં પણ તે અધારૂ દૂર કરવાની તેની સહેજ પણ ઉત્કંઠા પ્રદિપ્ત થતી નથી. આ એક મધ્ય નહીં તે બીજી છે પણ શુ' ? પહેલાં જગતની અધારાની પરિસ્થિતિનો ખ્યાલ કરે, અઢાર ક્રોડાકોડ સાગરોપમનો ગાઢ અંધકાર, આ સે, અસે। કે હજાર વર્ષના પ્રશ્ન નથી પરંતુ અનંતઃ વર્ષાની હકીકત છે. અજ્ઞાનતા એટલે અંધકાર, જ્ઞાન એટલે પ્રકાશ), તે સમયે ધમ' જેવુ કાંઇ હતું જ નહિ, જ્યાં ધર્મ પ્રત્રત માન ન હોય ત્યાં અધારું કેટલુ ગાઢ હેય ? ધમ એટલે પ્રકાશ અને ધમાઁ વિહીન દશા એટલે પ્રગાઢ અધકાર આટલું પહેલાં આપણે સમજી લઇએ ( નારકીમાં કેવળ આ ધકાર સિવાય કાંઇ હેતુ જ નથી ) અને આપણે આત્મા અને તઃકાળ ત્યાંજ નિવાસ કરે છે
૨૦૨
રતિલાલ માણેકચંદ શાહ-નડીઆદ
એટલે આપણા સિવશેષ સમય અંધકારમાં વ્યતીત થાય છે. જ્યાં ધર્મ આચરવા નિ છે ( એટલી બધી દુઃખની વેદના હાય છે કે શ્રીજી કાંઈજ યાદ આવે નહીં ).
અનાદિ કાળથી પ્રત્યેક ગતિમાં જીવેાની ઉત્કંઠા રૂપ, રસ, ગં, સ્પર્શી, શબ્દાદિ ઇંદ્રિયજન્ય સુખા મેળવવાની હોય છે. તે તરફનું આકષ ણુ તીવ્ર હેય છે. અને આજે પણ એજ પરિસ્થિતિમાંથી આપણે પસાર થઇ રહ્યા છીએ. આત્માના મૂળગુણુ ઉંગતિ તરફ ગમન કરવાના છે, પણ આપણે જઈ રહ્યા છીએ અધોગિત તરફ, પશ્ચિમ તરફ દોટ મૂકનારા, પૂનુ લક્ષષિ ંદુ કયાંથી પામી શકશે ? તેમ અનાદ કાળથી આત્મા દડે છે. ઈન્દ્રિયજન્ય સુખા પછવાડે ( ઇન્દ્રિયના વિષયે રૂપ, રસ, ગંધ, સ્પર્શ, શબ્દ), તેની પછવાડે રહ્યો છે, પણ પાતે પોતાની તરફ ખેતા નથી પાગલ બની આજીવ અનાદિ કાળથી દેટ મૂકી આત્માથી આત્માને અનુભવ કરતા નથી ), પરના ચૂંથણા ચૂંથ્યાજ કરે છે, પેાતા તરફ દોટ મૂક્તાજ નથી, બહારમાં જ દોડયા કરે છે. આપણા ચક્ષુએ બહારનુ બધુ જ નિહાળે છે, પણ પેાતાને જ જોતા નથી, આ આપણું મેટામાં મેઢું અપલક્ષણ ગણાય. સમરત વિશ્વની પંચાત ડાળે, પણ પાનાની પંચાતમાં પડતા નથી ( ભીતરમાં જોતા નથી !, જેમકે ખાંખમાં કણી પડી હોય અને તે લાલધૂમ બની ગઈ હોય છતાં ચક્ષુએ પોતાના નયના જોઇ શક્તા નથી.
આપણા આત્મા પણ ઇંદ્રિય જન્ય સુખા (વિષયા ) મેળવવા ઉત્સુકતા ધરાવે, પણ પેાતાના વિચાર ન આવે, ત્યાં સુધી તે સુખે અનથકારી
તૈવેશ ખ્યાલ કયાંથી આવે ? તે વિષયે વિષ જેવા છે તે ચાંથી સમજાય ? સાગરેયમ ચાલ્યા
આત્માનંદ પ્રકાશ