________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
શું એ યોગ્ય બદલે ન હતા? શું પ્રીમતીને એક દિવસે કંઇક આવા જ નિશ્ચય વિષે ત્યાગ કરીને નાસી જતી વખતે આદ્રકુમાર પતે ઉહાપેહ કરતાં બને બેઠાં હતાં. તેમની સામેજ સંપૂર્ણ સુદઢ રહી શક્યા હતા? જે વૃત્તિઓ આંગણામાં બાળક રમતે હતે. માતાએ તેને ઉપર તેમને કેવળ બળાત્કાર ન હોત, અંત લાવી સહેજ વિનેદના રૂપમાં કહ્યું – બેટા ! રને પ્રકટતી ઉષાના પ્રકાશ જેવું નિર્મળ બનાવી તારા બાપુ તે હવે ચાલ્યા જશે !” શક્યા હોત તે તેઓ પિતાની સાથે શ્રીમતી પણ ઉંચે ને ઉંચે લઈ જઈ શક્યા હેત ગ
ચાલ્યા જવું એટલે શું એને અર્થ માર્ગમાં અનેરા રંગ અને રસ રેલાવ્યા હતા.
બાળક ન સમજે. પણ બાપુ કયાંઈ હાર
જવા માગે છે અને માતા ઉદ્વિગ્ન છે એટલું ભલે એ પતન હોય, પણ એ પતનમાંથી તે તે જોઈ શકે. હજી તે તેને પુરૂં બોલતાં જ વેગવાન ઉદ્ધારને પુનર્જનમ થયો. વીર્યવાનું પણ નહોતું આવડતું. માતાને મનભાવ કન્યા આત્માઓનાં પતન પણ કેટલાં રમણીય હાય પછી તેને શી રીતે મદદ કરવી એ એક મટી છે? નિવયને પોતાનાં પતનનું ભાગ્યે જ ભાન મૂંઝવણ થઈ પડી. હોય છે તે એક વાર પડ્યા પછી નીચે ને નીચે તણાવામાં જ અહેભાગ્ય માને છે. આદ્રકુમારનું
તરત જ તેને એક બાળચિત યુક્તિ સૂઝી પતન એ પવિત્ર આત્માનું કેવળ પદખ્ખલન
આવી. શ્રીમતીએ ગઈ કાલે જ જે સુતર કાંતી હતું. પ્રાતઃકાળ થતાં સંસારના મનુષ્ય જાગે રાખ્યું હતું તે સુતરનું કેકડું ઉપાડી લાવ્યા અને ગઈ કાલનાં અધુરાં કામ પૂરાં કરવાં અને જ્યાં આદ્રકુમાર બેઠા હતા ત્યાં આવી બમણું બળથી પ્રયત્ન કરે તેમ આ કમાર સુતરના તાંતણ વડે જ પિતાને બાંધી રાખપણ ભેગનિદ્રામાંથી જાગૃત થયા. રોગ- વાને ઉપાય અજમાવ્યો. શ્રીમતી અને આદ્ર. ભ્રષ્ટતા તેમને પ્રત્યેક પળે ડંખવા લાગી. કુમાર બન્ને જણા બાળકની આ ચેષ્ટા સામે આજે હવે બળાત્કારને કયાઈ સ્થાન ન હતું. જોઈ હસી પડ્યાં. કાચા સુતરના તાંતણા ઉપર બળનું સ્થાન સ્નેહ અને અભિમાનનું સ્થાન પણ બાળકને કેટલે બધે વિશ્વાસ ? વિવેકે દઈ લીધું હતું.
આદ્રકુમારે પોતાના અંગે વીંટળાયેલા. શ્રીમતી પણ તેમના માર્ગમાં કંટક રૂપન આંટા ગણ્યા. બધા મળીને તે બાર થયા. રહી. આદ્રકુમારની પ્રતિકૃતિ સમો એક બાળક તાંતણાના એક એક આંટા બદલ તેણે એક એક એ તેનું આશ્વાસન અને અવલંબન બન્યું વરસ સંસારમાં રહેવાને ફરીથી નિશ્ચય કર્યો. હતું. વિયેગિનીને બદલે હવે તે એક માતા એ રીતે કાચા સુતરના તાંતણે આદ્રકુમારને બની હતી. તેના બધા ઉચ્છવાસ અને આવેશ બીજા બાર વરસ સુધી બાંધી રાખે. નિર્મળ શમી ગયા છે.
સ્નેહના દુર્બળ બંધનોમાં પણ કેટલું સામર્થ્ય
હોય છે? પણ બાળક પ્રત્યેને મેહ આદ્રકુમારના ગમાર્ગમાં ઘડીક અંતરાયરૂપ બને અને
એ બાર વર્ષ પણ પાણીના રેલાની જેમ બાળકની અનુમતિ કે સમ્મતિ પણ શી રીતે વીતી ગયા અને એક પુણ્ય મુહૂર્ત આકુમાર સંભવે ? એક વખતને યોગી હવે પોતાના સૌની સમ્મતિ લઈ મહાવીરના માર્ગે ચાલી આત્મા ઉપર બળાત્કાર પણ કરી શકે એમ ન નીકળ્યા, હતું. તે અનુકૂળ મુહૂર્તની રાહ જોવા લાગે. (અનુસંધાન પેજ ૨૮ ઉપર ) ડીસેમ્બર ૧૯૭૭
For Private And Personal Use Only
