________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
છે—ત અશક્ય વ્રત આદરી બેઠી છે. મુનિને હોય કે દાન લેવા આવતા મુનિ અહીં પોતાના જ સળાવી શકે એવું શ્રીમતી માં શું હતું? આત્માનું દાન આપી સંસારના સ્નેહને અભિઅપ્સરાઓના સરાગ અભિનયને જે લીલા- નંદશે. બન્નેએ પરસ્પરને દૂરથી જોયા અને માત્રથી ઠેલી શકે તેને એક શ્રીમતી જેવી પીછાન્યા. શ્રીમતી આજ સુધીના ઐચ્છિક સંય. પામર નારી શું કરી શકવાની હતી? છતાં મના પ્રતાપે સુજ્ય અને આવેગને પચાવી શ્રીમતીએ પિતાને આદશ ન તો. નેહમાં ચૂકી હતીસ્નેહીની ખાતરી કરવામાં જે અનેરી તે દઢ આસ્થા રાખી રહી.
દહાણુ છે તેને આસ્વાદ લઈ ચૂકી હતી. એ પ્રેમપ્રસંગ ઉપર બાર બાર વસંતના આદ્રકુમાર એ માર્ગમાં નવા વિદ્યાથી હતા વાયરા વહી ગયા. પ્રકૃતિએ કંઈ કંઈ નવા એમ પણ કંઈ જ ન હતું. તેમણે પણ ઘણી સાજ સજ્યા અને જુના ઉતાર્યા, સ્મરણ અને વાર ચગના આદર્શોનું ચિંતન કરતાં વસ્તુતઃ વિસ્મરણના અખંડ પ્રવાહમાં અસંખ્ય પ્રેમ. શ્રીમતીનું જ ધ્યાન ધર્યું હતું. ભાગ્યે જ એવી પ્રસંગે ઘડાયા અને પાછા અનંતતામાં મળી કઈ પળ હશે કે જે વખતે તેમણે શલ્યની ગયા. માત્ર શ્રીમતીની નેહસાધના અતુટ રહી. જેમ ખુંચતા એ કાંટાને ઉખેડીને ફે કી દેવાને વસ્તુમાત્રને જીર્ણ બનાવતે કાળ એ સ્નેહી પ્રયત્ન નહીં કર્યો હોય. ગમે તેમ પણ તે હૃદય ઉપર પિતાને પ્રભાવ ન આંકી શકે. સામર્થ્યના પૂજારી હતા અને પિતે યે સર્વ વતને કંઈ અવધ ન હોય ભવભવના સ્નેહીને રીતે સમર્થ પુરૂષ હતા. છતાં જે સૌંદર્ય, બાર વરસ શી વિસાતમાં?
લાલીત્ય અને સુકુમારતાની પાસે સામર્થ્ય એક માત્ર આદ્રકુમારના દર્શનની વાંછથી સામે આવીને દીનભાવે આત્મનૈવેદ્ય ધરી જાય રોજ દાનશાળામાં બેસી દરેક મુનિનું સ્વાગત ત્યાં અદ્રિકુમારની બળાત્કાર સાધના નિષ્ફળ શ્રીમતી પોતે કરે છે. કોઈ કાળે પણ મુનિ- નીવડે એમાં શું આશ્ચર્ય ? એના સમુદાયમાં આદ્રકુમાર આવી ચડશે એ જે શ્રીમતી એક વખત ઉદ્યાનમાં આવી, આશા ઉપર જ તેનું જીવન અવલંબે છે. પગે પડી, ઉપવનના પંખીને પણ કંપાવે તેમ
બાર વર્ષ ઉપરની ઘટનાને યાદ રાખવા કરગરી હતી અને જેને ત્યાગ કરવામાં આk. જેટલી જગતને કંઈ પરવા ન હતી. શ્રીમતીના કુમારે પિતાના સામર્થ્યને વિજય માન્યો હતો, સગાં-સંબંધીઓ પણ લગભગ એ વાત ભૂલી તે જ શ્રીમતી પાસે આવી તેમણે પોતાનાં ગયા છે. શ્રીમતીના જીવનને પલટો એ હવે ચિરસંચિત ત્યાગ-વૈરાગ્ય-સંયમ સર્વસ્વ ધરી તેમને કંઈ આશ્ચર્યની વાત નથી લાગતી. દીધું. પતનનો ઇતિહાસ એ કરતાં કંઈ વધુ વિસ્મૃતિના આવા ગાઢ અંધકારમાં માત્ર બે લાંબો ન હોય. આદ્રકુમાર ફરીથી સંસારમાં હૈયાઓને વિષે નેહસ્કૃતિના બે અખંડ દીપ આવ્યા અને શ્રીમતીએ તેમને હૈયાના નિર્મળ સળગી રહ્યા છે.
નેહથી સત્કાર્યા. એ પરમ આકાંક્ષિત પળ પણ એક દિવસે આદ્રકુમારના અધ:પાત ઉપર એ વખતે પાસે આવી પહોંચી. તે દિવસે રોજની જેમ પણ અનેક અનુકંપાના આંસુ પાડ્યાં હશે. એક શ્રીમતી મુનિના આગમનની રાહ જોતી બેઠી મુનિને સંસારપ્રવેશ એ કંઈ ગમાર્ગને હતી. પિતાની દષ્ટિવડે ભૂમિને પ્રમાર્જતા આ જે તે અકસ્માત નથી, પણ એને એકલે કુમાર બહુ જ મંદ ગતિએ તે જ દાનશાળા અકસ્માત કે અધ:પતન કેમ કહેવાય ? સ્નેહના તરફ આવતા હતા. કેઈએ કલખ્યું પણ નહીં અનાદરને અને બળના અત્યધિક અભિમાનને
આમાનં દ પ્રકાશ
For Private And Personal Use Only
