________________
શ્રી શ્રીમા આનંદમયી મા થોડીક મોટી થઈ એટલે નિરી જાતે જઈને તુલસીક્યારે આળોટી આવતી.
આ નાની છોકરી ભજનકીર્તન સાંભળતાં જ ભાવમાં તલ્લીન થઈ જતી. ઉંમર મોટી થયે પોતે જ ખુલાસો કરીને કહેતી, “મારી મા જાણતી કે હું ઊંઘી જાઉં છું, પણ ત્યારે હું નાની બાળકી હતી; શી રીતે જવાબ આપતી? પણ કીર્તનની સાથે જ મારું મન કોઈ ઉચ્ચ પ્રદેશોમાં ચાલ્યું જતું, અરે! ત્યાં જે જે પદો ગવાતાં હતાં તે બધાં મને યાદ છે,'' એમ કહી તે બધાં જ કીર્તન ગાઈ સંભળાવતી. .
એક વાર ગામના તળાવમાં શિવની મૂર્તિનું વિસર્જન કરવાનું હતું. બધાંની જેડે એને પણ જવાનું થયું, પરંતુ જે દશ્ય બીજાએ જોયું તેથી વિશેષે એણે જોયું હતું. પાછળથી એણે વર્ણન કરેલું ‘‘શિવને ડુબાવ્યા તો ખરા પણ એ પાછા પાણી ઉપર આવ્યા, નાચ્યા, લોકો પકડવા મથે પણ એ પકડાયા નહીં, હું બેસી નહોતી રહી મા. શિવ નાચતા હતા તે જોતી હતી. એ જંગમ શિવ હતા.''
ભાવની અવસ્થા સમજપૂર્વક કે યત્નપૂર્વક નથી આવતી, એ સહજ થાય છે. એમાં નાનામોટાનો પ્રશ્ન નથી હોતો તેમ જ્ઞાનીઅજ્ઞાની જેવો ભેદ પણ નથી હોતો. यमेवैष वृणुते तेन लभ्यस्तस्यैष आत्मा वृणुते तनूं स्वाम् ॥
(કઠ. ૧-૨-૨૩) એ આત્મા જેને પસંદ કરે છે તેને જ એ મળે છે, તેની આગળ આત્મા પોતાનું સ્વરૂપ પ્રકટ કરે છે.
એને ખાવા બેસાડે ત્યારે એ ઘણી વાર આકાશ તરફ જ જોયા
