________________
શબ્દ નહિ, સંવેદન
બાર બાર વર્ષ સુધી સમર્થ જ્ઞાનીની નિશ્રામાં વિદ્યાભ્યાસ કરી બને ભાઈઓ ઘેર આવ્યા. સ્વાધ્યાય અને ચિંતનનાં તેજ એમના મુખને અજવાળી રહ્યાં હતાં. એમના આગમનથી ઘર અને ગામમાં આનંદ આનંદ હતો. વાતાવરણમાં ઉમંગ અને ઉલ્લાસ હતો. માત્ર એમના પિતા જ શાંત અને સંચિત હતા. નમતી સાંજે સમય મળતાં એમણે મોટાને પ્રશ્ન કર્યો : તું ભણ્યો તો ખૂબ પણ પરમાત્મતત્ત્વની તને કંઇ ઝાંખી થઇ? આત્માની અનુભૂતિ થઈ?” મોટાએ તો શાસ્ત્રોમાંથી એક પછી એક શ્લોકો સંભળાવવા જ માંડયા. પિતાએ કહ્યું ગોખેલું બોલી ગયો આમાં તારી અનુભૂતિ
બીક
પિતાએ એ જ પ્રમ્બ બીજાને પૂછયો. નાનાએ નમન કરી કહ્યું? પિતાજી!શું કહ્યું? જે અરૂપી છે તે રૂપી ભાષા વર્ગણાની જાળમાં કેમ બંધાય? જે શાંત છે, તે અશાંત એવા શબ્દોમાં કેમ ઊતરે? અંજલિમાં સાગર કેમ સમાય? એની અનુભૂતિ શબ્દોમાં નહિ, સંવેદનમાં જ સંભવે.”
જાજા
પિતાના મુખ પર મૌનમાંથી જડેલી મુકિતની મધુરતા પ્રસરી.
