________________
સંસારની શેરડી
સંસારનું કલહમય જીવન જોઈ, જીવનદાતા સૂર્યદેવ નિરાશ થઈ અસ્તાચળ તરફ સરકી રહ્યા હતા. એમની નજરે પ્રેમનો એક સોહામણો પ્રસંગ પડયો, અને સૂર્યદેવનો ગ્લાનિભર્યો ચહેરો હર્ષથી ખીલી ઊઠયો . " - ભકત કવિ તુકારામ શેરડીના દશ સાંઠા લઈ ઊભી બજારે ચાલ્યા જાય છે. એમની આંખમાં બાળક જેવી નિર્દોષતા છે, મુખ પર ગુલાબ જેવું મૂદુ ને મુકત હાસ્ય છે. એમને જોઈ બાળકો ઘેલાં થાય છે. નિર્દોષ બાળકોને જોઈ પોતે ઘેલા થાય છે.
બાળકોએ હાથ ઘર્યો એટલે સૌને એક એક સાંઠો આપી, માત્ર એક સાંઠો લઈ એમણે ઘરના આંગણમાં પગ મૂકયો.
આંગણામાં ઊભેલી એમની ક્રોધમુખી પની આ દૃશ્ય જોઇ સળગી ઊઠી. એ મનમાં બબડી: આની દાનવીરતા તો જુઓ! ઘરમાં છોકરાં ઘંટી ચાટે ને ઉપાધ્યાયને આટો.”
ત્યાં તુકારામે સાંઠો એના હાથમાં મૂક્યો. પત્નીએ શેરડીનો તિરસ્કાર કરી કહ્યું “ફેકો આને ઉકરડે! ફૂલણજી થઈ બધા ય સાંઠા છોકરાઓને વહેંચ્યા, તેમ આને ય આપી દેવો હતો ને? આને અહી શું કરવા લાવ્યા એમ કહીન્ક્રોધના આવેશમાં ભાન ભૂલેલી, એણે સાંઠો પતિના બરડામાં ફટકાર્યો! *
સાંઠાના બે ટુકડા થઈ ગયાં. મીઠું હાસ્ય કરી તુકારામે કહ્યું “તું તો મારી અધગના. મને મૂકીને તું એકલી કેમ ખાય? તે મને બરાબર અધ ભાગ આપ્યો.” એમ કહીં એ ટૂકડો મોંમાં મૂકી બાળકની જેમ રસ ચૂસવા લાગ્યા. તિરસ્કારને પ્રેમથી જીત્યો.
