________________
२६
उपदेशतरंगिणी.
टलाबधा धनथी पण मलतुं नश्री. त्यारे ते सर्व सति थने मौन धारी बेटा. त्यारे अजयकुमारे सर्वेने निष्ठुर्या के, अरे ! मूर्खो ! पोतानुं मांस तो सर्व जीवोने वहालुं बे; तमो मांसलुब्ध श्रइने फोकटज बबड्या करो बो. केमके, विष्ठामां रहेला कीडाने अने देवलोकमा रहेला इंजने जीवितनी इवा तथा मृत्युनो जय तुयज बे. वली दुर्गतिमां गएलो जीव पण मरवाने इतो नथी; तथा कुत्सित एवा पण पोतानां भोजनने तेज स्वादिष्टज माने बे. वली पशुना शरीरपर जेटला रोमकूपो बे, तेटलाहजार वर्षोसुधी पशुहिंसा करनार प्राणी पकवाय बे. वली या जगतमां सुवर्ण, गाय, तथा धनादिकनुं दान देनारा तो सुलन बे; पण जे प्राणी ने अजयदान पेढे ते दुर्लन बे. एवीरीते अजयदान उपरे अजय कुमारनुं दृष्टांत जाणवुं.
हवे जे माणस जीवहिंसा करे बे, ते वध बंधनादिक दुःखोने जोगवनारो थाय बे. जेम एक गोवाली बावलनी शूलमां जुंजैने परोवतो हतो, अने ते पापथी तेने एकसो आववार शूलीपर चडवुं पड्यं बे. तेनी कथा नीचे प्रमाणे जावी.
नागपुर नामना नगरमां एक माधव नामे गोवाल हतो. एक दहाडो ते गायो चराववा माटे मोटी छटवीमां गयो. त्यां तापथी पीमायो को बावलना वृक्षनीचे बेठगे. एटलामां तेनां मस्तक परथी जुळे तेना खोलामां खरीने पमी. त्यारे निर्दयपणाथी ते ते जुने बावलनी तीक्ष्ण शूलमां परोवी; अने ते विचार्य के, छारे !! या मारा शरीरना बलने ( रुधिरने ) चोरनारी बे. पी ते पापना उदयथी तेज जवमां तेने शूली पर चडीने मरकुं पड्यं. एवी रीते बीजा एकसोने सात जुदा जुदा जवो सुधि चोरी दिनापराधथी शूलिपर चडीने तेने मरवुं पड्युं. पी एकसोने सातमेवे ते कर्म थोकुं रहेवाथी तेणे तापसी दीक्षा अंगीकार करी. त्यां हमेशां ते वनमां रहीने सुकेलां फल
