________________ 64. * વીરશિરામણી વસ્તુપાળ સાથે વેપાર સંબંધી ચર્ચા કરી રહ્યો હતો. મહામાત્ય વસ્તુપાળ વગેરે એ ખંડમાં આવી પહોંચ્યા. તેઓ ખંડની અંદર ગયા અને તેના માણસો બહાર ઉભા રહ્યા. સદીકનો દેખાવ અને તેને ઠાઠમાઠ બાદશાહને છાજે તેવો હતો, તેનું કાળુ પણ ભવ્ય મુખ, લાલ આંખો અને લાંબી દાઢીથી તે મઈ માણસ હોય, એમ જણાતું હતું. * તેણે સલક્ષ વગેરે અધિકારીઓને જોઈ વસ્તુપાળ તરફ નજર કરીને ગર્વભર્યા અવાજે પૂછ્યું. “તમે ધોળકાના મહામાત્ય વસ્તુપાળ કે? આવ, બેસે અને મારું શું કામ પડયું છે, તે કહો.” વસ્તુપાળે કરડી નજરે એ વેપારીને નિહાળીને જોઈ લીધો અને પછી સામે પ્રશ્ન કર્યો. “તમેજ દીક વહાણવટી કે ?" “હા, શું તમે મને ઓળખતા નથી " સદીકે જરા હસીને કહ્યું. દુનિયામાં સર્વ કેાઈ આ સદીકને તે ઓળખે છે અને તમે ઓળખતા નથી, એ નવાઈની વાત છે. " " નવાઈ તો ખરીજ.”” વસ્તુપાળે ગંભીરતાથી કહ્યું “પણું ગુજરાતના મહામાત્ય વસ્તુપાળને તમે પણ ઓળખતા જણાતા નથી.” હરગીજ નહિ.” દીકે તરતજ કહ્યું. “અધિકારીઓની ઓળખાણ હું રાખજ નથીકારણકે મને તેમની શી પરવા છે?” ત્યારે અમારે તમારી શી દરકાર છે કે તમારી ઓળખાણ રાષ્પીએ ?" વસ્તુપાળે સ્વાલ કર્યો. - " અરે એ શું બોલે છે ?" સદકે ટટ્ટાર બેસતાં કહ્યું. “આલમમશહુર દીકની કેને પરવા નથી ? તમે અધિકારીઓ તો શું પણ રાજાઓ સુદ્ધાંત મારી પરવા અને દરકાર રાખે છે.” વસ્તુપાળની આંખો સતેજ થઈ. તેણે કિંચિત જુસ્સાથી કહ્યું. “ઠીક, જવાદે એ વાતને. પણ તમે સગર વેપારીને વિના કારણે લુંટી લઈ મારી નાંખ્યો છે?” દેવજી વસ્તુપાળની પાસેજ ઉભો હતો. તેના સામે કરડી નજરે જેઈ સદકે જવાબ આપવાને બદલે પૂછ્યું. " તેનું તમારે શું કામ છે ?" આ દેવજીએ એ સંબંધમાં તમારી વિરૂદ્ધ ફરિયાદ કરી છે અને તેથી મારે તેને ન્યાય આપવો છે. " વસ્તુપાળે શાંતિથી જવાબ આપે.