________________ વખાણ કરવાની કોઈ જરૂર નથી.” અનુપમાએ કહ્યું. “પણ કહે, ખંભાત જવાને તમે તૈયાર છે કે નહિ ?" જેવી ગુરૂની આજ્ઞા; પરંતુ શિષ્યને એકલાએ જવાનું છે કે ગુરૂ અને શિષ્ય બનેએ જવાનું છે?” પદ્માએ સહાસ્ય વદને પ્રશ્ન કર્યો. એમાં ગુરૂનું શું કામ છે ?" અનુપમાએ સામે પ્રશ્ન કર્યો. “ગુરૂનું તે પહેલું જ કામ છે. ગુરૂવિના શિષ્ય જવાને રાજી નથી” પઘાએ જવાબ આપે. મારે ખંભાત આવવાની કોઈ જરૂર નથી, તમે એકલા જાઓ, એજ ઠીક છે; કારણકે જયદેવને મનાવવાનું કામ તમારે કરવાનું છે; મારે નહિ, સમજ્યા બહેન!” અનુપમાએ સ્પષ્ટતાથી કહ્યું. એ ખરું, પરંતુ ભાભી ! તમારા વિના તે હું જવાનીજ નથી અને હું એકલી જઈને કરું પણ શું ? કારણકે તમારી સલાહ અને તમારાં શિક્ષણની મને ડગલે ને પગલે જરૂર પડશે.” પદ્માએ કહ્યું. . “તે હું આવીશ; પરંતુ ખંભાત ગયા પછી મને ભૂલી જતા નહિ. એ ધ્યાનમાં રાખશો.” અનુપમાએ ખંભાત જવાનું સ્વીકારતાં જરા હાસ્યથી કહ્યું. અરે ના, ના. તમને–મારા ઉપકારી ગુરૂદેવને શું હું ભૂલી જઇશ? શું તમે મને એવી નગુણ ધારે છે ?" પદ્માએ પૂછયું. 0 એના ઉત્તરમાં અનુપમા સહજ હતી અને તે જોઈને પવાએ પણ હાસ્ય કર્યું. તે પછી અનુપમા ધીરે ધીરે ત્યાંથી ચાલી ગઈ. આ વખતે વિજળીને ચમકાર અને વાદળાંનો ગગડાટ બંધ પડી ગયા હતા તથા મયુરીના ટહકાર અને ચાતકને પિયુ પિયુનો અવાજ હવે સંભળાતા નહોતા. કારણ મેહ મુશળધાર વરસતો હતો. પદ્મા હજી પણ પ્રકૃત્તિનું આ સુંદર દૃશ્ય જોતી બારીએ ઉભી હતી; પરંતુ હવે તેના મુખ ઉપર ચિંતા કે દુઃખની છાયા જણાતી નહોતી. મેહનાં આગમનથી વૃક્ષે જેમ નવપલ્લવિત થાય છે, તેમ પદ્મા રૂપી માનવવૃક્ષ અનુપમાન આશ્વાસનરૂપી મેહથી નવપલ્લવિત થયું હતું.