________________ જયંતસિંહની સલાહ વાર જરૂરી વાત કહેવાનું કે પૂછવાનું ભૂલી જવાય છે અને મારા અને આપના ઉભયના સંબંધમાં આ વખતે એ પ્રમાણે બન્યું છે.” મધુરી મુખ્ય પ્રશ્નનો જવાબ આપવાને બદલે વાતને લંબાવ્યું જાય છે, એ સરલ હૃદયના વીરમથી સમજી શકાયું નહિ. તેણે પણ હસીને કહ્યું. “ભૂલ તો આપણું બન્નેની થઈ છે; પણ હવે એ સુધારી લેવાનું તારું કામ છે. " બરાબર છે અને હું થયેલી ભૂલને સુધારવાજ માગું છું.” મધુરીએ હજી પણ વાતને લબાવવાના ઉદ્દેશથી કહ્યું. “ત્યારે હવે એ ભૂલને સુધારવામાં શીવાર છે ?" વીરમે પ્રશ્ન કર્યો. વાર કાંઈજ નથી; માત્ર આપની આજ્ઞાની રાહ છે. " મધુરીએ કહ્યું. પણ આમા આગાને કયાં સ્વાલ છે?” વીરમે ભાર દઈને સ્વાલ કર્યો. ના, આજ્ઞાનો સ્વાલ તે આમાં નથી.” મધુરીએ ઉત્તર આપો. અને બળતી મશાલ તરફ જોઈને કહ્યું. “જયંતસિંહ આવતા જણાય છે પાટણની રાજગાદીને એકવાર પચાવી પાડનાર અને છેવટ રાજદ્રોહી બનીને દેશનિકાલ થયેલો સરદાર જયંતસિંહ સામેથી આવતો હતો. “હા; કોઈ આવે છે ખરું.” વીરમે એ બાજુએ જોઈને કહ્યું. “અને હું હવે જરા દૂર અંધારામાં જઈને ઉભી રહું છું.” એમ કહીને મધુરી ત્વરાથી ત્યાંથી ચાલી ગઈ અને પાસેનાં બી જ વૃક્ષની પાછળ જઇને ઉભી રહી. જયંતસિંહ નજીક આવ્યો અને વીરમની સન્મુખ ઉભે રહ્યો. વીરમ મૌન ઉભો હતો એટલે જયંતસિંહે કહ્યું. “વીરમકુમાર ! મને આવતાં જરા મોડું થયું ખરું. તમે કયારના આવીને ઉભા છે ? " વીરમે ઉત્તર આપતાં કહ્યું. " ના; તમને મોડું થયું નથી; કારણ કે હું પણ હજી હમણાજ આવ્યો છું.” “ત્યારે તો ઠીક " જયંતસિંહે સંતોષ દર્શાવ્યો અને પછી કહ્યું. “તમે મને શા કારણથી મળવા માટે બોલાવ્યો છે, એ મધુરીનાં મુખેથી મેં સાંભળ્યું છે. હાલમાં ચાલતી રાજકીય ખટપટથી, તમારા પિતાએ કરેલાં અપમાનથી અને વસ્તુપાળ વગેરે મંત્રીઓની સત્તાથી કંટાળીને તમે મારી સલાહ અને સહાય લેવાને આવ્યા છે, એ માટે હું તમારો આભારી છું. સહાયની વાત હાલ બાજુ ઉપર રાખીએ; પરંતુ મારી સલાહ તમને રચશે ખરી ?"