________________
- ૩૫
અહી “રહે ” એ પામ “ગ ” એટલે અહંકારવાળે–તે પદને સ્થાને છે “ વ ર્ષ * એ પાઠ લઇએ તે હંકારરૂપ નગરનું આશ્ચર્ય એતિ એ માની પુરૂષ વડિલ વર્ગને જોઈ શકતા નથી, એ અર્થ થાય. પર્વતના ઉચા શિખર પર ચલે માણસ નગરને જોવામાં તલ્લીન થવાથી બીજાઓને જોઈ શકે નહીં. ૩૮ અહંકારરૂપ પર્વત ઉપર ચડેલે માણસ બીજા
ગુરૂઓને લઘુ માને, તે ઘટિત છે. उपेस्तरमहंकारनगोत्संगमसौ श्रितः युक्तमेव गुरुन्मानी मन्यते यल्लघीयसः॥ ३९ ॥
અક્ષરા–અહંકારરૂપ પર્વતને ઉંચા ઉસંગમાં રહેલો માની પુરૂષ જે ગુર–મોટાને લધુ-હલકા માને છે, તે યુક્તજ છે. ૩૯
વિવેચન–જેમ મા સ્થાનમાં રહેલા માણસ બીજાને પાતાથી લઘુ માને, તે વાત ઘટીત છે–તેવી રીતે અહંકારરૂપ પર્વતના ઉચા પ્રદેશમાં ચડેલ માણસ ગુરૂજનને લઘુ માને છે, તે વાત ઘટીત છે. કહેવાનો આશય એવો છે કે જે માણસ આહકારી કે માની હોય છે, તે ગુરૂ–વડિલ જનને લઘુ-હલકા માને છે, તેવા માની પુરૂષ સર્વદા રાષપાત્ર છે, માટે કેઇએ અહંકાર ન રાખવો જોઈએ. અહંકારથી પુરૂષ બીજાને
