________________
प्रथमप्रकाश.
Ա
हजारने व लक्षणोवाला तथा स्वाभाविक गुणोथी मोहोटा एवा. ते प्रभु अनुक्रमें वयथी पण वधवा लाग्या एक दहाडे ते अत्यंत पराक्रमी प्रभु, सरखी अवस्थावाला, राजपुत्रोनी साथे, उमरने लायक एवी रमतोथी रमवा गया. त्यारे सुधर्मा सजामां इंझें अवधिज्ञानथी जाणीने कयुंके, सघला वीरपुरुषो महावीरप्रभुथी नीचा बे. त्यारे कोइ मत्सः री देवतायें कयुंके, तेने तो हुं कोजावी दईश, एम विचारि ज्यां प्रभु क्रीडा करता दता त्यां श्रव्यो. ते वखते प्रभु राजपुत्रो साथै श्रमलकी क्रीडा करता हता, ते जोइनें, ते देव, मायाथी सर्प थई ते फाडने वटाणो. ते वखते सघला राजपुत्रो बीकथी दशे दिशाउंमां नाशी गया, त्यारे प्रभु जरा हसीने, ते सर्पने दोरडानी पेठे उपाडीने, पृथ्वी पर फेंकी दीघो. पढी ते राजकुमारो पाठा, लासहित रमवा याव्या, त्यारे ते देव पण कुमार ने श्राव्यो, तथा सघलाई वृक्षपर चड्या, पण सघला कुमारोनी पेहेलां प्रभु वृना श्रनागपर पहोची गया, अथवा एम कर प्रजुने शुं मुश्केल बे !! के जे लोकना अग्रभागप्रत्ये पण जशे. ते वृक्षपर प्रभु मेरु पर्वतपर जेम सूर्य शोभे, तेम शोजवा लाग्या; तथा बीजा लटकता कुमारो वांदरानी पेठे शोजवा लाग्या. त्यारे एवी रीतें जगवान् जीत्या; छाने ते रमतमां शरत एवी हती के, जे कोई जीते ते बीजानी पीठपर चडी बेसे. तेथी वीर प्रभु बोकराउंनी पीउपर बेसीने, तेउने घोडानी पेठे फेरववा लाग्या, तथा अनुक्रमें महाबलवान्, ते प्रभु ते देवनी पीठपर पण बेठा. त्यारे ते दुष्टबुद्धि देव, पोतानुं विकराल वेतालनुं रूप करीने, पर्वतोने पण इरावतो थको, उंचो वधवा लाग्यो. पाताल सरखा तेना मुखमां रहेली जीजें, तदकनुं रूप लीधुं, तथा मस्तकरूपी पर्वतपर, पीला तथा उंचा वालोए दावानलनुं रूप लीधुं. तेनी अत्यंत जयंकर दाढोकरवतसरखी देखावा लागी, तथा तेनी श्रांखो, बलता अंगारानी सगडी सरखी देखावा लागी. तेनां नस्कोरां तो जाणे मोटी, जयंकर प
तोनी गुफा सरखां देखावा लाग्यां, तथा चुकुटी थी वांकी वलेली, तथा जयंकर, एवी नमस्यो महोटी नागणियो सरखी जणावा लागी. हवे जेटलामां ते वधतो थको विरम्यो नहीं, तेटलामां तो, महाबलवान् एवा प्रभु, तेने वांसामां मुठी मारी वामनरूप बनावी दीघो. एवी रीतें
