________________
ડીસિંગતા નિધરે, સ્વપ્ન પણ તૃણમાત્ર પરિગ્રહ કરતા બહુ ભય ધારે ધન
કતા બહ ભય ધારે. ધનતે, ૧૦૦
સક્લ વિશ્વને કામણગારી નિસંગતા નિક
અમે વિહાર શરુ કર્યો.
સવારે ૨૦-૨૫ કિ.મી. ચાલીએ, સાંજે વળી ૧૦-૧૨ કિ.મી. ચાલીએ... આ | સવારે લગભગ ૯-૧૦ વાગે સ્થાને પહોંચીએ, ઝડપ ઓછી ! વળી પાછો સાંજે | વિહાર! તે મુશ્કેલી એ થઈ કે અમારા ગુરુણીને તાવ આવી ગયો.
હવે શું થાય ? વ્હીલચેર-ડોળીમાં બેસી જઈએ ? ... વિચાર તો અમને આવ્યો, | પણ ગુણીની મક્કમતા ઘણી !
તાવમાં પણ વિહાર ચાલુ જ રહ્યો. ડોળી કે વ્હીલચેરની સાફ ના પાડી દીધી.
ત્રણ દિવસ તો માંડ માંડ પસાર કર્યા. તાવ આવ્યા બાદ તો બપોરે ૧૧-૧૨ આ વાગે ઉપાશ્રયે પહોંચવાનું બનતું.
વિશેષ દવા ન થવાથી, પરિશ્રમ પુષ્કળ હોવાથી તાવ ઉતરતો ન હતો. ચોથા દિવસે એટલો બધો તાવ કે હવે ચાલી શકવું દુ:શક્ય બન્યું.
સવારે દસ વાગે ટ્રેનના પાટા પાસે આવતી કેબિન પાસે પહોંચ્યા. એ કેબિનમાં # જ ગુણી સંથારા પર સુઈ ગયા, લગભગ બેભાન થઈ ગયા.
હોસ્પેટ ગામ હવે ૮ કિ.મી. દૂર હતું. ગામના બધા જૈનો ત્યાં દોડી આવ્યા, વહીલચેર પણ સાથે લેતા આવ્યા. “સાહેબજી ! આપ હીલચેરમાં બેસી જાઓ... આવા તાવમાં ન ચલાય...” ઘણું જ સમજાવ્યું. " પણ મેરું કંઈ ડગે ?
બપોરે ૩-૩૦ વાગે પાછો વિહાર શરુ કર્યો, આરામ મળેલો એટલે ચાલવાની | થોડી ઘણી હિંમત આવેલી.
એ અમારા ગુરુણી સાંજે ૭-૩૦ કલાકે ઉપાશ્રયે પહોંચ્યા. ૮ કિ.મી. પસાર ણ કરતા એમને પૂરા ૪ કલાક લાગ્યા.
પણ જ્યારે એમણે ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ કર્યો ત્યારે તાવ-થાકના ખેદને બદલે એમના ગા | મોઢા ઉપર અપાર આનંદ વરતાતો હતો. ડોળી, વહીલચેર ન વાપરવાનો ! આ (આપણે બધાએ આ પ્રસંગમાંથી શીખવાનું છે. નાની નાની મુશ્કેલીમાં પણ ડોળી આ મા કે વ્હીલચેરનો ઝટ ઝટ ઉપયોગ એ આપણા માટે યોગ્ય ખરો ?).
-
રાં
IIIIIII વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબી - (૧૪૯) INSTIT'S
