________________
दरिया लहर समा હવે જાણે કોઈ વાતાવરણ, કોઈ આબોહવા, કોઈ સંદર્ભ... કદીય ન અનુભવેલો એવો એ સંદર્ભ.... એમની સમીપ પહોંચીએ ન પહોંચીએ ત્યાં જાણે આપણું કશું બદલાવા માંડે.
આમ એમની ગતિ અકળ હતી, તેમની હતિ અપ્રાપ્ય હતી, તેમ છતાંય એમની આંખોમાં છલકાતો પ્રેમ એટલો જ ભર્યોભર્યો હતો. સદેહે જાણે એ દૂર દૂર ચાલી ગયા હતા, પરંતુ ભીતરમાં એ ઊંડા ઊંડા ઊતરી આવ્યા હતા. અસીમ ક્ષિતિજની પેલે પાર પહોચી જઈને પણ પોતાનાં મૂળિયાં, સામે ઊભેલી વ્યક્તિના હૃદયમાં ઊંડાં ધરબી દીધાં. પકડમાં ન આવવા છતાંય એમનું આ સાથે હોવું, અંદર હોવું એ જ એમનો વારસો! એમને અનુભવવા એ જ હતો જીવનલહાવો. એટલે “તત્ દૂર ત૬ ૩ન્તિ’ દૂર, છતાંય નિકટતા અનુભવાતી. હૈયે એક ઊંડી ધરપત કે બાબા આપણને છોડશે નહીં.
જીવનના પ્રારંભકાળમાં હિમાલય જવાની ઉત્કટ ઝંખના હતી. પછી તો ગાંધીને હિમાલય સેવ્યો, પણ ત્યાર પછીની સાધનામાં તો ‘ચિત્તની સ્થિરતા એ જ હિમાલયનો પર્યાય સાકાર કર્યો, અને ધીરે ધીરે પરંધામના આ પરમહંસે એક જ રટ લીધી રામ-હરિ, રામ-હરિ, રામ-હરિ! ક્યારેક સંથારાની વાત કરતા. ઈચ્છા-મૃત્યુ, પ્રાયોપવેષન આદિ આત્માહુતિની પ્રક્રિયા એમના ધ્યાનમાં હતી. આમ મૃત્યુને બે ડગલાં આગળ જઈને જીવન ભેટ ધરવાની તૈયારી થઈ ગયેલી.
સાંજનો સૂરજ હવે એનું અંતિમ કિરણ પણ સમેટી લેવા તરફ જાણે ગતિ કરી રહ્યો છે.... ચાહ-અચાહની પેલે પાર તો ક્યારનું પહોંચી જવાયું છે. ચિત્તની ક્ષિતિજમાં ક્યાંય નાની સરખીય
