Shiv Mahimna Stotra

Author(s): Pushpdant, Lalji Naraynji Bramhabhatt
Publisher: Sastu Sahitya Vardhak Karyalay

Page 116

૧૧૪
શ્રીશિવમહિન્નઃ તેંત્ર
પડતાં પાછાં ના, શર મરતાં નિત્ય વિજયી, ક્ન્યા વ્હાણાં વિ, સુર-અસુર કે માનવ મહી’; તને તે દેવેશેા, ગાઁ ઈશ! થયા ભસ્મ તુજથી, જિતાત્માની નિશ્ચે હિતકર અવજ્ઞા ન બનતી. ૧૫
પદાઘાત પૃથ્વી, પડતી સહસા સશય મહી, છળ્યાં નક્ષત્રા, ભુજ-પરિઘ વેગે નભ જહીં; ડગ તું ઘૌ છુટ્ટી, લટ–તટ જટાની વăંઝવતાં, જગાણે-નાચા કપરી, બનતી આપ-વિભુતા. ૧૬ નભે છાયું ખ્વાળુ, ગ્રહગણુ હૂઁભ્યે ફીણુ ફળિયું, વિયત્-ગંગા–વારિ, તુજ શિર વિષે બિંદુ અનિયું; બન્યું દ્વીપાકારે, જગત જળમાં ધાધથી જે, જશે કહ્યું એથી, વપુ વિપુલ ને દિવ્ય તુજ તે. ૧૭
રથે પૃથ્વી, ચક્રે રવિ-શર્શી, શરે માધવ ધરી, હિમાદ્રી કાડે, શતકૃતિ ધર્યા સારથિ કરી; દહ'તાં કીધા તે', ત્રિપુર-તૃણુ . આખર શું આ સ્વ-ચીજે ખેલંતા, પ્રભુમતિ પરાધીન થતાં ના. ૧૮
સહસ્રાબ્વે તારાં ચરણ પૂજતાં એક જ ઘટવુ, તહાં શ્રીવિષ્ણુએ, નિજ-નયન-નીલામ્બુજ ધર્યું; પરા ભક્તિ આ તા પરિણત થઈ ચક્ર રૂપમાં; ત્રિલેાકી-રક્ષાથે, ત્રિપુરહર ! જાગે જગતમાં. ૧૯