________________
એક પ્રમાણિક કરણ કથા આંસુ લૂછીને એણે કરુણ સ્વરે કહ્યું-“ભારે ભાઈ, પરચુરણું લઈ, આપને આપવા આવતું હતું, રસ્તો ઓળંગવા જતાં મોટર સાથે અથડાઈ પડ્યો અને માથું ફૂટી ગયું ! તે જ મોટરમાં નાંખીને મારા ભાઈને હોસ્પીટલમાં ખસેડવામાં આવ્યો. અને મારી બાને અને મને આ વાતની ખબર આપવામાં આવી. અમે તુરત જઈને જોયું તે મારા ભાઈને ઘણું જ વાગ્યું હતું. માથે તેમજ હાથે મોટા પાટા બાંધેલા હતા. અમારા આવી ગયાના સમાચારથી એણે આંખે ઉધાડી અમને જોયા. અમારી એક બીજાની નજર મળતાં, આંખે આંસુથી છલકાઈ ગઈ. મારી બાએ એના આંસુ લૂછ્યા. એટલે એણે કહ્યું-“મા! તું માંદી છે ને! અહિ શા માટે આવી?”
જરા થંભી એણે ફરી કહ્યું –“ના, ના, સારું થયું કે તું આવી ગઈ ! ફરી આપણે ક્યાં મળવાના છીએ ?...” - માથા પર હાથ ફેરવતાં, બાએ કહ્યું—“બેટા! ગાંડપણ શું કરે છે? ઉતાવળો કાં થાય છે? જરા શાન્તિ રાખ, બધા સારાં વાનાં ચશે...”
વચ્ચે જ ભાઈ બોલી ઊ–“મા! હવે શાતિ કેવી ? શાન્તિ તે પ્રભુના ધામમાં મળશે! હવે હું ઘણું જીવનાર નથી. મારા જીવન-દીપકમાં તેલ ખૂટી રહ્યું છે. મા ! તારી પાસે ક્ષમા માગું છું. જીવનમાં મારી જે કાંઈ ભૂલ થઈ હોય તે માફ કરજે! તારી સેવા તે હું કાંઈ ન કરી શકે, પણ તારી પાસેથી સદાચાર અને સદવિ. ચારની સુવાસ લઈને, આ ફાની દુનિયામાંથી જાઉં છું. જાઉં છું પણ માંગણી કરતે જાઉં છું કે-ફરી અવતાર લે પડે તે તારા જેવી અભણ પણ સંસ્કારી માતા મળજો! મા મને શક કે ચિન્તા કાંઈ નથી-ચિન્તા માત્ર એટલી જ છે, કે બહેન તે થોડા દિવસમાં સાસરે જશે, પછી તારી સેવા કોણ કરશે?” આટલું બેલી સારો ભાઈ રડી પડે. આ વાત કહેતી બાળા પણ એકદમ રડી પડી!
બાળા, જેમ જેમ આ વેધક અને કરણ કથની કહેતો ગઈ તેમ તેમ
