________________
આચાર્યશ્રીના મંત્રધ્યાનથી સૌરાષ્ટ્ર પાટણમાં શ્રી શત્રુંજયનો જૂનો કપર્દીયક્ષ પ્રગટ થયો. તે સમકિતી બની, જિનપ્રતિમાનો અધિષ્ઠાયક બન્યો. એક દિવસ કોઈ દુષ્ટ સ્ત્રીએ સાધુઓને વડાં વહોરાવ્યાં. આચાર્યશ્રીએ તેને મંત્રવાળાં જાણી બહાર પરઠવ્યાં; અને તે વડાં સવારમાં પથ્થર બની ગયાં. આચાર્યશ્રીએ તે દુષ્ટ સ્ત્રીને પાટલા ઉપર બેસાડી થંભાવી દીધી; અને પછી કરુણાથી તેને છોડી દીધી.
એકવાર બીજા પક્ષપાળાની સ્રીઓએ વિજાપુરમાં આચાર્યશ્રીના વ્યાખ્યાનની મધુ૨તા જોઈ ઈર્ષા આવતા સ્વરભંગ કરવા કામણ કર્યું. આચાર્યશ્રીએ તેઓને પણ પાટલા ઉપર થંભાવી, છોડી દીધી. તે સ્ત્રીઓએ ત્યારે વચન આપ્યું કે, “હવે આજથી તમારા ગચ્છને અમે ઉપદ્રવ કરીશું નહીં.”
સાધુઓ એક યોગીના ડરથી ઉજ્જૈનમાં રહેતા ન હતા. આચાર્યશ્રી સપરિવાર ઉજ્જૈન પધાર્યા. યોગીએ સાધુઓને કટાક્ષમાં કહ્યું : “તમે હવે સ્થિર બની રહેજો.” સાધુઓએ કહ્યું : “રહ્યા છીએ જ; તું શું કરીશ?” આ સાંભળી યોગીએ દાંત દેખાડ્યા, સાધુઓએ તેને કોણી બતાવી. ઉપાશ્રયે આવીને સાધુઓએ આ વાત આચાર્યશ્રીને કરી. યોગીએ મંત્રબળથી સાધુઓની પોષાળમાં ઉંદર મોકલ્યા. આચાર્યશ્રીએ એક ઘડાનું મોં કપડાંથી ઢાંક્યું અને જાપ શરૂ કર્યો. યોગી રાડ પાડતો ઉપાશ્રયમાં આવ્યો અને આચાર્યશ્રીના પગમાં પડ્યો.
સાધુઓ ગોધરાના ઉપાશ્રયમાં રાત રહે તો ઉપાશ્રયના દરવાજાને મંત્રજાપથી બંધ કરતા હતા. એકવાર સાધુઓ મંત્રજાપ કરવો ભૂલી ગયા. એટલે શાકિનીઓ રાતે આવીને આચાર્યશ્રીની પાટ ઉઠાવી ગઈ, આચાર્યશ્રીએ તે શાકિનીઓને થંભાવી દીધી. શાકિનીઓ પાસે જ્યારે, “હવે પછી તમારા ગચ્છને હેરાન કરીશું નહીં” એવું વચન લીધું, ત્યારે જ તેઓને છોડી દીધી..
બ્રહ્મમંડળમાં એક દિવસ આચાર્યશ્રીને સાપ કરડ્યો અને ઝેર ચડવા માંડ્યું. આખો સંઘ ખૂબ ગભરાઈ ગયો. સૌ ઉપાય શોધવા લાગ્યા. આચાર્યશ્રીએ સંઘને સાંત્વન આપતાં જણાવ્યું કે, “સવારે નગરના પૂર્વદિશાના દરવાજે કઠિયારો લાકડાની ભારી લાવશે. તેમાંથી વિષહરિણી વેલ મળી આવશે. તેને સૂંઠ વગેરે સાથે ઘસી ડંખ ઉપર લગાવજો.” સંઘે તે
૪૧
