________________
સ્વામી શ્રી રામદાસ (કનહનગઢ કેરળ) પડવાને તૈયાર થયો. થોડીક સમજાવટ પછી તે માન્યો, પણ સ્વામીજીના પ્રેમની યાદગીરીમાં સ્વામીજીનું મૃગચર્મ માગ્યું, જે તેમણે તરત આપી દીધું. છૂટા પડતી વખતે તેણે જાણ્યું કે રામજીની મરજીથી રામદાસ અજમેર જવાની ઈચ્છા રાખે છે એટલે ભાર દઈને તેણે કહ્યું: ‘‘તો તો બહુ સરસ. ત્યાં ખ્વાજા પીરનું સ્થાન છે તે જોવાનું આપ ચૂકશો નહીં. કોઈ પણ મુસલમાન આપને ત્યાંનો રસ્તો દેખાડશે.''
યુવકના આ શબ્દો ભવિષ્યકથન જેવા નીવડ્યા. થોડા વખત પછી સ્વામીજી અજમેર પહોંચ્યા ત્યારે રાત હતી. રાત સ્ટેશન આસપાસના વિસ્તારમાં વિતાવી સવારમાં શહેર ભણી જવા નીકળ્યા. પોતે ક્યાં જાય છે તેના જરા પણ ભાન વિના શહેરના ગીચ લત્તાઓમાંથી રામનામ જપતા તે જતા હતા, ત્યારે એક ઊંચા અને કદાવર મુસ્લિમે તેમને થોભાવ્યા, તથા પોતાની સાથે આવવા ઈશારત કરી. કશાથે સંકોચ કે પૂછપરછ વિના સ્વામીજી તે ભાઈની પાછળ ચાલવા માંડ્યા. એકાદ માઈલ પછી એક સુંદર મસ્જિદ દેખાઈ. અંદર એક સરસ કોતરણીવાળી રૂપેરી દરગાહ હતી. સાથેના મુસ્લિમ સજજને કહ્યું: “આ
ખ્વાજા પીરની દરગાહ છે. અહીં ઘૂંટણે પડો અને મહંમદના ચેલા બની જાઓ.''
તરત રામદાસ ખૂબ ભાવપૂર્વક ઘૂંટણે પડ્યા અને કહ્યું: ‘‘મહંમદના ચેલા બનવાની રામદાસને કશી જરૂર નથી, કારણ એ તો કેટલાય વખતથી મહંમદને અનુસરે છે.''
મનમાં સ્વામીજી વિચારી રહ્યા છે રામ ! હે ખુદા !! હે મહંમદ ! તારી કેવી કરામત છે ! પેલા રાયપુરવાળા મુસ્લિમ
