Pujyapad dadaguru Pravartak Kantivijayji Maharaj

Author(s): Punyavijay
Publisher: Punyavijayji

Page 9

પૂજ્યપાદ દાદાગુરુ પ્રત્રક શ્રી કાંતિવિજયજી મહારાજ
[ ૨૮૩
હોવા છતાં મહાવીર જયંતીના પ્રસંગે જે સાજિક વ્યાખ્યાન આપ્યું, તેથી મને લાગ્યું કે ભારતમાં હજી પણ ઋષિતેજ જાગતું છે.''
આવેા જ એક બીજો પ્રસંગ પણ અહીં નોંધવા જેવા છે. ભારતીય કળાના અભ્યાસી શ્રી એન. સી. મહેતા (શ્રી નાનાલાલ ચીમનલાલ મહેતા) એક વાર દાદાગુરુશ્રીને મળવા પાટણ આવેલા. મારી યાદ પ્રમાણે તે પંડિત શ્રી સુખલાલજી સાથે આવ્યા હતા. શ્રી મહેતા પૂજ્ય દાદાગુરુશ્રી તથા શાંતિભૂતિ પૂજ્ય હંસવિજયજી મહારાજએ ત્રણેએ એકાંતમાં લાંબા વખત સુધી વાતે કરી. એ પછી આ બે સ ંતપુરુષોની પેાતાના ચિત્ત ઉપર પડેલી છાપ અંગે તેએએ કંઈક એવી મતલબનુ કહેલું કે–સામાન્ય રીતે હું બીજાએથી ભાગ્યે જ અજાઉ છું; પણ આ એ સાધુપુરુષોથી હું ખૂબ પ્રભાવિત બન્યો છું. બન્ને ઋષિ જેવા કેવા સૌમ્ય, અને શાંત છે!
વિહાર
પૂજ્ય દાદાગુરુશ્રીએ જ્ઞાનભડારાના ઉદ્ધાર આદિને પેાતાનું એક જીવનકા માનેલું હાવાથી મોટે ભાગે તેઓને એ કા માં જ એતપ્રેત રહેવુ પડતું; અને તેથી તેઓ વિહાર એછો કરી શકતા. છતાં તેઓશ્રીએ પન્નબ, રાજસ્થાન, ગુજરાત, સૌરાષ્ટ્ર આદિ પ્રદેશમાં વિચરીને ત્યાંની ભૂમિને પવિત્ર કરી હતી અતે ત્યાંની જનતાને પેાતાની સમદર્શી સાધુતાના લાભ આપ્યા હતા. જ્ઞાનભંડારાના ઉદ્ધારની દૃષ્ટિએ પાટણ તેા તેઓશ્રીની કર્મભૂમિ જ બન્યું હતું .
'ચર્ચના
તેઓશ્રીએ ખાસ કોઈ સ્વતંત્ર ગ્રંથની રચના નથી કરી. તે છતાં તેઓએ જૈન તત્ત્વસાર નામના ગ્રંથને ગુજરાતી ભાષામાં અનુવાદ કર્યાં હતા, જે છપાઈ ગયા છે. પણ તેએની આત્મશુદ્ધિની અને પ્રભુના માર્ગનું અનુસરણ કરવાની તીવ્ર ઝંખના અને પેાતાના દોષોના દર્શનથી થતી વેદના તેઓશ્રીની સ્તવન, સજ્ઝાય અને વૈરાગ્યપદેશરૂપ કાવ્યકૃતિઓમાં જોવા મળે છે. આ કૃતિએ સંખ્યામાં ભલે એછી હેય પણ, પહાડમાંથી નીકળતી સરિતાની જેમ સંવેદનશીલ અંતરના ઊંડાણમાંથી સહજપણે પ્રગટેલી હાવાથી, ગુણવત્તામાં ચઢિયાતી છે. તેએાશ્રીની આ હૃદયસ્પર્શી કાવ્યકૃતિઓ ‘આત્મકાંતિ પ્રકાશ' નામે પ્રસિદ્ધ થયેલી છે. એમ કહેવુ' જોઈ એ કે અંતરસ્પર્શી જ્ઞાનરસ એ તેને જીવનરસ હતેા. જ્યારે શરીર અશક્ત થઈ ગયું અને આંખાનુ તેજ પણ અંદર સમાઈ ગયું, ત્યારે પણ કોઈ ને કોઈ વાચકને પાસે રાખીને તેઓ નિર ંતર શાસ્ત્રશ્રવણુ કરતા જ રહેતા; એમાં તે દુઃખમાત્રને વીસરીને આત્મિક આનંદને અનુભવ કરતા. કારેક મનમાં કાઈ કવિતા સ્ફુરી આવે તેા પાસે રાખેલી સલેટ ઉપર મેટામેટા અક્ષરાથી ટપકાવી લેતા.
ઉપસંહાર
દાદાગુરુશ્રીના ગુણાનું સ્મરણ અને સ`કીન કરતાં થાક તેા મુદ્દલ લાગતા જ નથી, અને એક પરમ ઉપકારી મહાપુરુષના ઉપકારાનું સ્મરણ કરતાં ચિત્ત અનેરા આહ્લાદ અનુભવે છે, પણ હવે આ ધર્મકથા પૂરી કરું.
આ ધકથાને પૂરી કરતી વખતે એક પાવન પ્રસ`ગ યાદ આવે છે: દાદાગુરુશ્રીની બીમારીના છેલ્લા દિવસેા હતા. એમને સાથળ ઉપર ગૂમડુ થઈ આવ્યુ, તે ફૂટયું તે! ખરું, પણ કઈ રીતે રુઝાય નહીં. મને થયું, હવે સ્થિતિ ગભીર છે. આમ તે એમને શાતા પૂછ્યાને મારેા ક્રમ ન હતા —પૌત્ર દાદાને શી શાતા પૂછે? પણ તે દિવસે તેએની પાસે જઈ ને પૂછ્યું : “ કેમ સાહેબ, શાતા છે ને ? ” દાદાગુરુશ્રીએ આછું સ્મિત કરીને મારા શરીરે વાત્સલ્યભર્યાં હાથ ફેરવતાં કહ્યું : “ નાનું સરખું
,,