________________
Tirthankar in the Jain religion. His father was King Bhanu and mother was Suvrata Devi.
To Be Continued In The Next Issue
SRI ANANTNATH
Sri Anantnath was the 14th Tirthankar who was born in Ayodhya on the 13th day of the dark half of the month of Vaishaka. His Father was Sihansen and mother was Suyasa. SRI DHARMANATH Sri Dharmanath was born in Ratnapuri on the third day of the bright half of the month of Magh and was the 15th
76-C, Mangal Flat No. 15, 3rd Floor, Rafi Ahmed Kidwai Road, Matunga, Mumbai-400019.
Mo : 96193779589/98191 79589,
Email: [email protected]
નિરંજન થયા નિરાકાર | વિનોદી લેખક વિનોદ ભટ્ટે કવિ નિરંજન ભગત વિષે ૪૧ વર્ષ રે ભાઈ! આપણો ઘડીક સંગ પહેલા સન્ ૧૯૭૬માં ગંભીર બનીને લખ્યું છે : “હા, એ નિરંજન આતમને તોય જનમોજનમ લાગી જશે એનો રંગ. ભગત છે. તેમને ધીમા અવાજે, શાંતિથી, ઠંડકથી વાત કરતા મેં બહુ અને શબ્દોના જોડકાથી સજાવેલ નીચેની આ પંક્તિઓ થકી ઓછી વાર જોયા છે. મોટે ભાગે તે ઉશ્કેરાયેલાં હોય જ હોય છે. તો અકળાવતા તાપ-તડકાના અનુભવ પણ દલીલબાજી માટે આ માણસ હમેશાં તત્પર હોય છે. શાણા માણસો કાવ્યમય બની ગયા છે! નિરંજન સાથે દલીલમાં ભાગ્યે જ ઊતરે છે, કેમ કે તેમની સાથે દલીલમાં “તગતગતો આ તડકો” ઊતરનાર શરૂઆતમાં ભલે તેમની સાથે સંમત ન થાય, પણ છેવટે તો ચારેકોર જુઓને કેવી ચગદઈ ગઈ છે સડકો ! નિરંજન સાથે સંમત થયે જ છૂટકો. દલીલોને (ને ખાસ તો તેમના પેલા કહો ચરણ કયાં ચાલે ? એણે એક ન રાખ્યો રસ્તો, મોટા અવાજથી) થાકી-હારીને ય સંમત થવું જ પડે... દલીલોથી ઘણું હલાવા હવા મેથે પણ તસુ ય તે ના ખસતો ભલભલાને થકવી નાખે એટલું જ નહિ સામો માણસ કાચોપોચો હોય અહીં ધરતી પર નક્કર જાણે ધાતુ-શો તસતસતો તો તેને રડાવી પણ નાખે છે.”
સાચ અડીખમ પડ્યો, કશે યે જરીક તો કોઈ અડકો! | ૯૦ વર્ષ વયે કવિ નિરંજન ભગતે મૃત્યુને પણ ખખડાવ્યા અને અને બે અંતિમો વચ્ચે ઝોલા ખાતું તેમનું જીવન આ “મન”| કહ્યું: “મૃત્યુ! હું જાણું છું તું કેમ આવતું નથી. તારે આવવાનું તો છે,
કાવ્યમાં આત્મકથનરૂપે કંડારાયું હોય તેમ નથી લાગતું? - પરંતુ ફાવતું નથી. આ તો તને સહજ પુછું છું, તને કંઈ તાવતો નથી.”
“મન” અને તેના એક વર્ષ પછી મૃત્યુ આવ્યું ખરું પણ ડરતાં! બ્રેઈન સ્ટ્રોકને
કયાંય આછો તે એક તારો નથી. નિમિત્ત બનાવવું પડ્યું હતું. અને ત્યાર પછી જ તારીખ ૧-૦૨
એટલો ગગનમાં ગાઢ અંધકાર છે ૨૦૧૮ના દિવસે આવીને કાવ્યના ભગત એવા નિરંજનને નિરાકાર છેક છાયા સમો; તે છતાં કેટલો ભાર છે! બનાવવા મૃત્યુ લઈ જઈ શક્યું.
આભના ગૂઢ અંધત્વને ક્યાંય આરો નથી! જીવન અને કવન રેલવેના બે પાટાઓની જેમ દૂર રહીને પણ
મેઘ પર મેઘના ડોલતા ડુંગરા એક સરખા ચાલે તો ભયો ભયો. ન ચાલે તો જીવનનો તાલ જામે
તે છતાં શાંત છે કેટલા સ્પંદનો! નહીં. પરંતુ વજ સમી આ બાજુને બાજુએ મુકીએ અને કુસુમકળી
અંતરે આંસુનાં નીરતા કે ઝરા,
તે છતાં મોન છે કેટલા કંદનો ! સરિખી કાવ્યમય જિંદગીનું તેમનું પાસું હવે તાલ મિલાવીને કવિની સાથે સૂરમાં ગાઈએ.
જોયું મેં આજ આષાઢના ગગનને,
-કે પછી માહરા ગહન શા મનને? કાળમીંઢ પાષાણમાંથી ઠંડા-મીઠા પાણીની સરવાણી ફૂટી નીકળી હોય તેમ તેમની કવિતા ફૂટી નીકળતી
ગુજરાતભરમાં ભગતસાહેબ તરીકે જ તેઓ ઓળખાતા અને એના
એ અધિકારી હતા. ગુજરાતી કવિતાને બોલચાલની ભાષાનો રણકો પગલે પગલે પાવક જાગે ત્યાં ઝરણું નેનની ઝારી,
નિરંજન ભગતની કવિતાને પ્રાપ્ત થયો. તેઓ તેમનું વજ પાસ સાથે કંટકાથે સ્મિત વેરીને મહોરશું ફૂલની ક્યારી,
લઈને ગયા અને કુસુમની મૃદુ કળીઓ જેવી મુલાયમ અને તાજગીભરી એકબીજાને જીતશું, રે ભાઈ, જાતને જાશું હારી.
કવિતાઓનો ઉપવન જેટલો મોટો ખજાનો આપણા માટે મૂકીને કયાંય ન માય એટલો આજ તો ઉરને થાય ઉમંગ!
ગયા છે. કાળની કેડીએ ઘડીક સંગ,
લેખક: રમેશ બાપાલાલ શાહ
[ ૧૩૮
પ્રબુદ્ધ જીવન
ફેબ્રુઆરી - ૨૦૧૮)
