________________
મોટેભાગે ગઢડામાં રહેતા એમને એક વાર એવી બાતમી જાણવા મળી કે, ભાવનગરમાં રહેતા એક બ્રાહ્મણની પાસે ભગવદ્ગીતાની એક અતિસુંદર હસ્તલિખિત પોથી છે. એ પોતે તો એનો ઉપયોગ કરી શકે એમ નથી, કેમ કે સંસ્કૃત ભાષા એને આવડતી નથી, છતાં માત્ર હસ્તલિખિત હોવાના કારણે જ એ પોથીને જીવની જેમ એ જાળવી રહ્યો છે.
સ્વામીને થયું કે, ભગવદ્ગીતાની એ પોથી ગમે તે રીતે મેળવી લેવી જોઈએ. જીવ અને જાન રેડીને કોઈએ લખેલી એ પોથી પઠન-પાઠનમાં ઉપયોગી બને, તો જ એના લખાણ પાછળ લેવાયેલો શ્રમ લેખે લાગે. પોતાના એક સેવકને સ્વામીજીએ ભાવનગર રવાના કર્યો. બ્રાહ્મણ સમક્ષ હાજર થઈને એણે સ્વામીજીની ભાવના વ્યક્ત કરી. થોડી ઘણી આનાકાની બાદ બ્રાહ્મણે ૩૦૦ રૂપિયામાં એ પોથી આપવાની મરજી દર્શાવી. સેવક ખુશખુશાલ બનીને ગઢડા આવ્યો. ને સ્વામીજી સમક્ષ બધી વિગત રજૂ કરી. એ જમાનાની દૃષ્ટિએ ૩૦૦ રૂપિયા કંઈ નાનીસૂની રકમ ન કહેવાય ! છતાં સ્વામીએ એ વાત તરત જ સ્વીકારી લીધી, અને રોકડા ૩૦૦ રૂપિયા આપીને સેવકને પાછો ભાવનગર તરફ રવાના કર્યો. - આશાભર્યા અંતરે બ્રાહ્મણ સમક્ષ પહોંચેલા સેવકને સ્વપ્નેય કલ્પના ન હોય, એવો જવાબ મળ્યો : તમારું મન રાખવા જ મેં હા પાડી હતી. પણ મારું મન માનતું નથી. માટે પોથી આપવાનો વિચાર મેં માંડી વાળ્યો છે. આવો જવાબ સાંભળીને હતાશ ન થઈ જતાં સેવકે ઘણું ઘણું સમજાવ્યું, અંતે એણે રકમ હજી પણ વધારે આપવાની વાત મૂકી. પરંતુ બ્રાહ્મણ ટસના મસ ન થયો. “આડી રાત એની શી વાત” જેવો ઘાટ ઘડાયો હતો. રૂપિયા ૩૦૦ની માંગણી છે
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨ # ;
