________________
આનંદ પર અતિક્રમણ કરતી એક એવી ચિંતા જ અત્યારે મને સતાવી રહી છે કે, મેં સંગ્રહ કરેલો કાવ્યસાહિત્યનો અઢળક વારસો મારી વિદાય પછી મારાથી પણ સવાયી સારસંભાળપૂર્વક વધુ સચવાશે કે, મારો પરિવાર આ અણમૂલાં પુસ્તકોને પસ્તી ગણીને વેચી મારશે! જો આવું સંભવિત બને, તો એ કેટલું બધું દુઃખદ અને આઘાતજનક ગણાય ! લાખો રૂપિયાની નોટોને કોઈ પસ્તીના ભાવે વેચી મારે, તો જેટલું દુઃખ ન થાય, એટલું દુઃખ આ જાતની સંભાવનાથી મને થાય, એમાં કંઈ આશ્ચર્ય ખરું ?
કવિની આ સાવ સાચી અંતર્વેદના સાંભળીને એ ચાહક પણ ચોંકી ઊઠ્યો. એના ચિત્તમાંય ચકચાર મચી જવા પામી. એણે વળતી જ પળે વચનબદ્ધ બનતાં કહ્યું કે, દાદા, આપ આ વિષયમાં સાવ નિશ્ચિત બની જાવ. આપે લોહી રેડીને જે સર્જન કર્યું છે, જે કાવ્યસાહિત્યને સાચવવા અને સમૃદ્ધ બનાવવા કેટલીય રાતોના ઉજાગરા પણ આપે વેડ્યા છે, એને માત્ર પસીનો વહાવીને જ સાચવવો, એ તો અમારા બધાની ફરજ બની જાય છે. હું પોતે વચનબદ્ધ બની જાઉં છું કે, આ જ્ઞાન વારસાનું જીવની જેમ હું જતન કરીશ, આમાં હું તો જરાય પાછી પાની નહીં જ કરું.
એ ચાહકના આ જાતના ઉરબોલ સાંભળીને દયારામદાદાનો ચહેરો પ્રફુલ્લિત પુષ્પની જેમ મહોરી ઊઠ્યો. આ ઘડી-પળ પછીના દિવસોમાં જાણે અનેકક્ષેત્રે કૃતકૃત્યતા પામી શકાઈ હોય, એવી પરમ-પ્રસન્નતાપૂર્વક થોડાક દિવસોમાં જ એવા પરમસંતોષ સાથે એમણે વિશ્વવિદાય સ્વીકારી કે મારી કાયા ભલે માટીમાં મળી જશે, પરંતુ મારી કૃતિઓની સાથે સાથે એ જ્ઞાનવારસો તો યુગયુગ સુધી અમર રહેશે.
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨ # $
