________________
પાંચમું :
ગુરુદર્શન કરી કે “મીન્ન સવાર ? એટલામાં ડેશીનું ધ્યાન પાસેની ગમાણ પર પડ્યું. ત્યાં વાછડો છૂટી ગયે હતો, તેથી “છુ છુ” કરતા ડેશી ઊભા થયા અને વાછડાને ઠેકાણે બાંધ્યા. ત્યાંથી આવીને ફરીને કથા સાંભળવા બેઠા. એટલે શાસ્ત્રીજીએ કહ્યું કે “મીણ કવાર” પરંતુ ડેશીને કંઈ ચેન ન હતું. આ વખતે તેની નજર છાપરા ભણી ગઈ ત્યાં એક કાગડો બેઠે બેઠે કાકા કરી રહ્યો હતો એટલે ડેશી ઊભા થયા અને હાથમાં લાકડી લઈને તેને ઉડાડો. પાછા ડેશી પિતાના ઠેકાણે આવીને કથા સાંભળવા બેઠા અને શાસ્ત્રીજીએ “ભીમ વાર ” એ વાક્યથી ફરી શરુઆત કરી. પરંતુ તે જ વખતે કઈ ભિખારી ત્યાં ચડી આવતાં ડોશીનું ધ્યાન તે તરફ ગયું અને તેઓ એને તગડી મૂકવાને ઉઠયા. આ રીતે લગભગ એક પહેર વ્યતીત થઈ ગયે પણ શાસ્ત્રીજી “મોમ વાર” થી એક પણ પદ વધારે વાંચી શક્યા નહિ. આથી કંટાળી તેઓ બીજા દિવસે આવ્યા જ નહિ. તાત્પર્ય કે જેમનું ચિત્ત વ્યવસ્થિત નથી અને અનેક વસ્તુઓમાં ભમ્યા કરે છે તેને ધર્મને ઉપદેશ આપે નકામે છે.
બહેરા કુટુંબનું દષ્ટાંત. પૂરક નામના ગામમાં ડોસ, ડેસી, પુત્ર અને પુત્રની વહુ એમ ચાર જણાનું કુટુંબ બહેરું હતું. તેમાં પુત્ર હળ હાંક્ત હતું. તેને એક વાર કેઈ મુસાફરોએ પૂછ્યું કે “ભાઈ! આ માર્ગ કઈ તરફ જાય છે?” ત્યારે તેણે જવાબ આપ્યો કે “ આ બળદે મારે ઘેર જન્મેલા છે.” મુસાફરેએ કહ્યું કે “અમે બળદની વાત પૂછતા નથી, પણ માર્ગ સંબંધી પૂછીએ છીએ.” ત્યારે તેણે જવાબ આપે કે “એ વાત આખું ગામ જાણે છે.
