________________
કેવલી ભગવંતે કેવલ્યના નેત્રવડે.. અવધિજ્ઞાનની આંખ વડે ચર્મચક્ષુવાળા ચર્મચક્ષુથી સજજને શાસ્ત્રચક્ષુ વડે જુએ છે. ઘનઘેર ઘટાની છટા આકાશમાં જામી હાય.. સૂર્યના પ્રકાશને આવરી લીધી હોય પછી પૃથ્વી પર તે કાજળઘેરૂં તિમિર વ્યાપ્ત થઈ જાય ને... પછી આંખે હોય તેય શું? વસ્તુનું પ્રત્યક્ષ દર્શન થાયન થાય, તેમ ચર્મચક્ષુ હોવા છતાં જે સુશાસ્ત્રચક્ષુ ના હોય તે આત્મદર્શન થતું નથી, માટે સુશાસ્ત્રચક્ષુવાળા બને આરા
|| રૂ. प्रभञ्जनास्फालितमेघवृन्द, यथा द्रवेच्छीघ्रतरं घनिष्टम् । व्रजेत्तु कर्मावरणं जनस्य, ध्यानानिलेनैव तथात्मनो वै ॥३॥
અષાઢના કાળા ભ્રમર મેઘની સવારી નીલગગન પર સવાર થઈ હતી. જાણે હમણું જ મુશળધાર મેઘ વરસી પડશે. થેડી જ પળમાં જળબંબાકાર થઈ જશે. પણ આશ્ચર્ય ! એ તે મહાવાયુ વીંઝાયો કે આકાશમાં મેઘની સવારી પધારી હતી કે નહીં તેનું નિશાન પણ ન રહ્યું.... આ જ ધ્યાનને અલૌકિક પ્રભાવ છે. પ્રતાપ છે. આત્માકાશ પર જામેલી કર્મની કાલી શ્યામ મેઘાવલીને એવી ભગાડી મૂકે છે કે જાણે આત્માપર કર્મની છાયા હતી કે
