________________
પૂ. ગુરૂદેવ ની વૈરાગ્યવાણી પૂ. ગુરૂદેવ શ્રી. હિરાચંદ માસ્તરને બીમારી વખતે શાંતવન આપતાં તેના કેટલાક મનનીય અંશઃ
જ્ઞાનનું અચિંત્ય મહાભ્ય છે. અનંત આકાશને અને અનંતકાળને જ્ઞાન ગળી જાય. આવા આવા અનંત ગુણની તાકાતવાળું દ્રવ્ય અંદર પડયું છે.
એના વિચારોમાં રહેવું. આ શરીરનું માળખું તો હવે રજા માગે છે. ચૈતન્ય તો નક્કર પિંડ છે. શરીર તો ખોખું છે.
રાગ તો અધ્ધરનો ક્ષણિકભાવ છે. એના મુળીયા કાંઈ ઉંડા નથી. પોતાના સામર્થ્ય ના વિચારોમાં રહેવું. દેહની સ્થિતિનું તો આવું છે - માટે તૈયારી કરી જાગૃત રહેવું. : * “જ્ઞાન છું' એવી શ્રધ્ધાથી જ્ઞાની વજપાત થાય તો પણ ડગતા, નથી. અહિં તો શું પ્રતિકુળતા છે?
કોઈ ને જીર્ણ શરીર હોય છતાં લાંબો કાળ ટકે. કોઈને સારું શરીર હોય છતાં ક્ષણમાં ફ થઈ જાય. આ દેહના શા ભરોસા ?
હવે તો આત્માનું કરવાનું છે. ચૈતન્ય સ્વભાવ સામે નજર કરીને શરણ કરવું. શરીરના રજકણો ફરવા માંડયા ત્યાં સગાંવહાલાં તો પાસે ઉભા જોતા રહે... બીજું શું કરે?
શુધ્ધ-બુધ્ધ ચૈતન્યઘન, સ્વયં જ્યોતિ સુખધામ બીજું કહીએ કેટલું, કર વિચાર તો પામ.
એનું લક્ષ રાખવું, ને એના જ વિચારે ચડી જવું. અંદર મોટો ચૈતન્ય ભગવાન બેઠો છે. તેનું જ લક્ષ, વિચાર, મનન કરવા. બહારમાં લક્ષ જાય તો તરત અંદર ખેંચી લેવું.
ભાવના ભવનાશીની
••૩૬.
