________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
વસંત્સવ ઉજવવા ઉદ્યાનમાં ગયા. હું પણ અજાતશત્રુ હતા. કલંક કે નબળાઈની છાયા છાયાની જેમ અનુસરતી તેમની સાથે ગઈ. સરખી પણ એમને નહાતી સ્પેશી. રાજવંશમાં મારાં પુણ્ય પરવાર્યા હશે. બીજે દિવસે સવારે જન્મવા છતાં તેમને સંયમ અને સંતેષ કોઈ ઉડીને મેં જોયું તો એમનું મસ્તક દેહથી ત્યાગીજીવનને શેભે તે હતા. એમણે પોતે જ છૂટું પડ્યું હતું. એક રાત્રીમાં જ કેણ જાણે એક વાર સાધુધર્મની દીક્ષા લઈ મિત્રી પ્રમોદ કેટલાયે કઠણ યુગ વીતી ગયા હોય એમ કરણ અને માધ્યગ્ય ભાવનાના ધમબીજની લાગ્યું. પછી ત્યાંથી નાસી જૈન મુનિ પાસે છૂટે હાથે સંસારભરમાં લહાણી કરવાના અભિજઈ સંસારત્યાગની આ દીક્ષા લઈ લીધી. મારા લાષ દાખવ્યા હતા. પણ પરાગભર્યા પુનાં જીવનની આ મર્મકથા.”
આયુષ હંમેશાં ટુંકા જ હોય એમ હું ન કાયરની જેમ વધ કરનાર એ નરાધમ–”
, માની શકી. મેં જ તેમને દીક્ષા લેતા વાય.” ચંદ્રયશ વધુ શું કહેવા જતો હતો તે મદન રેખા તપસ્વિની પાછી જરા થંભી. ચંદ્રયશ તરત જ સમજી ગઈ
અને નમીરાજ પણ એ સાથ્વીને અસહ્યા બેટા, પૂરી વાત પણ નથી સાંભળી સતાપથી દાઝતા હોય એમ તેમના મ્યું શકતો? અરેરે” મદન રેખાએ કપાળ ઉપર
જ છે ઉપરને ઉપરની રતાશે સૂચવ્યું. પસીને લૂછયો અને તે જ વખતે તેના અંતર- “મણિપ્રભને–મોટા ભાઈને, એવું શું માંથી મહા પ્રયત્ન દાબી રાખેલી હાય છૂટી. કારણ મળ્યું કે તે પોતાના જ નાના ભાઈને “એ જે નરાધમ હોત અને એ પાપને વધ કરવા તૈયાર થયે?” નિમિરાજે પૂછયું. બદલે વેરથી, હિંસાથી કે પ્રેમથી લઈ શકાતે
એ કારણ કે હું પિત–મારી વેરણ જેવી હેત તે પણ હું એક રીતે મન વાળી અવનિમાં પડી રહી, મારા મૃત્યુને સુધારી
આ મારી રૂપશીખા. જો એ કઠોર સત્ય મને લેત. પણ જેને તું નરાધમ કહે છે તે બીજે
ને પહેલેથી જ સમજાયું હોત તે હું પોતે ગમે કેઈ નહીં પણ અવન્તિને પતિ અને મારે
તે રીતે મારો માર્ગ શોધી લેત. બે સહોદરને છ મણિપ્રભ પોતે જ હતે. દુનિયા તે તે
અકાળ મૃત્યુથી બચાવી લેત. પણ આ ચૌદ
રાજકમાં સામાન્ય સંસારીઓને અગમ્ય વખતે પણ માત્ર એટલું જ સમજી શકી કે વસન્તત્સવ રમતા યુગબાહુને કોઈ દુશમને
એવી જે કમની નિરંકુશ સત્તા વિસ્તરેલી છે ગુપ્ત વેશે આવી ઉદ્યાનમાં-લતામંડપમાં મારી
તેની પાસે મારા જેવી દુર્બળ નારી શું કરી નાખે અને અકસ્માત તેજ રાત્રીએ તેને
શકે? પહેલાં તે એમના તરફથી મૂલ્યવાન મોટો ભાઈ મણિપ્રભ પણ સર્ષના દંશથી
વસ્ત્રાલંકારના ઉપહાર મારી પાસે અવારનવાર દેહપિંજર તજી ગયો.
આવવા શરૂ થયા. સુંદર દેખાતાં પુષ્પોની
નીચે હંમેશાં વિષધર સર્ષ પથરાયેલા હોય એ બનને વાતામાં સત્યાંશ છે. પણ એમ માની લેવાનું મને કંઈજ કારણ ન હતું. સંપૂર્ણ સત્ય તે એ કરતાં ઘણું ક્રૂર અને અને એવી અશ્રદ્ધા બીજા કોઈ પ્રત્યે નહીં ભયંકર છે. ખરું કહું તો યુગબાહુ સ્વરૂપે અને પોતાના જ એક જયેષ્ઠ પ્રત્યે શી રીતે કામદેવ સમાન છતાં સ્વભાવે અને ગુણે તે સંભવે ? સંસારનાં કૂડ-કપટ અને પ્રપંચથી દેવે પણ તેની પૂજા કરવા પ્રેરાય એવા હતા સાવ અનભિજ્ઞ મારા જેવી સ્ત્રી, એ ઉપહારમાં તેમને કઈ દુમન જ ન હત-જન્મથી જ નિર્મળ મમતા સિવાય બીજું શું કલ્પે? પછી મે, ૧૯૭૮
For Private And Personal Use Only
