________________
२६८
. अनुसन्धान-६६
अमारा मुनिराजे करेल विचारणाने “एमना क्षयोपशमनी अतिमन्दताना वरवा . प्रदर्शन" तरीके वर्णवेल छे. सैद्धान्तिक रीते प्रत्युत्तर आपवानी अक्षमता के अनुदारताजनित अनिच्छा आवो बालजनोचित जवाब आपवा प्रेरी ज शके. पोतानी ख्यातिना जोरे कोईने पण आ रीते ऊतारी पाडवानुं शक्य जरूर छे, पण ते शासनशैली नथी, तेथी मान्य पण न ज बने, ते पण समजवायोग्य छे. अस्तु.
केटलाक मित्र मुनिराजो तरफथी बे प्रश्नो अमारी सामे वारंवार मूकवामां आव्या छे : १. तमारे 'अनुसन्धान मां लेख छापवाने बदले ते लेखकश्री उपर ते मोकलवो जोइतो हतो. २. हवे तेमनी वातनो जवाब तमारे आपवो जोईए; न आपो तो तमारी वात बराबर न होवा स्थापित थशे.
.. पहेली वातनो जवाब ए छे के अमारे ते लेखकश्री जोडे कोई संघर्ष के विवाद तो हतो नहि, छे नहि. तेमणे पोताना संस्कृत-गुजराती निबन्धात्मक पुस्तकमां कोई एक बाबते प्ररूपणा करी, ते वांचतां अमोने तेमां कांईक ठीक न लाग्यु; शास्त्रमर्यादाने बिनअनुरूप लाग्युं, तो ते विषे अमे अमारु चिन्तन रजू कयें. अ तेमने पूछीने के बतावीने ज छपावq - एवो आग्रह कोई न राखी शके. तेओए पोतानी नवी प्ररूपणाओ छपावी ते स्वपक्ष सिवायना कोई अन्यने बतावी नथी ज; तो अमारे तेमने बताववी जोईए एवो आग्रह शा माटे? हा, शास्त्रार्थ अथवा संघर्ष होत तो जरूर तेम करवू उचित बनत. शास्त्रीय प्रतिपादनो अंगे विचारणात्मक लखाणो तो कोई पण लखी शके छे. अने अमे ते छपाव्यं ते, ते लखाण/चिन्तन तेमना सुधी पहोंचे ते भावथी ज; वधुमां शास्त्रीय मुद्दा परत्वे अभ्यासी जीवो गलत मान्यता स्वीकारतां अटके के पुनर्विचार करे ते आशयथी. बाकी, खरी रीते कहीए तो अमे तेमना उपकृत छीए. तेमणे शास्त्रना पदार्थ विषे नवं ज चिन्तन कयें, तो अमे ते समजवा प्रेराया, अने तो अमने थोडोघणो ख्याल जे आव्यो ते लखवा प्रेराया. तेमनी चिन्तनक्षमताने धन्यवाद ज आपवा घटे.
ते लेखकश्रीने एम लाग्युं छे के अमे तेमने आदर नथी आप्यो;
