________________
जइवि तमससंधो, तहावि ते नत्थि मुक्खुत्ति ॥ ३०९ ॥ इय जंपिऊण धणुगुण- टंकारसरेण तक्खणं चेव । सो सिंहfare वि, खोह पज्जोय निवहत्थि ।। ३१० || मंडलियावत्तेणं, वाहेई नियरहं च वेगेण । तस्स रहूं अणुलग्गो, भमेइ पज्जोहत्थी वि ।। ३११ ॥ जं जं उक्खिवइपयं, हत्थी तं तं उदायणनरिंदो । सूईमुहबाणेहिं विधेई सदवेहिव्व ।। ३१२ ।। तूणेहि व चरणेहिं, बाणावलिपूरि एहि सो हत्थी | संकमिडं असमत्थो, पडिओ वज्जा गिरी ।। ३१३ ॥ तत्तो उदायणनिवो, पज्जोयं गिन्हिऊण केसेसु । बंधइ चिरोवल्द्धं, पडिमादासीण तं चोरं ॥ ३१४ || दासीवइ ति तचो, विलिहइ अंकक्खराणि तव्भाले । विहिलि हियअक्खराणं, उवरि अवरुव्व एस विही ।। ३१५ ॥ दासमिव अंकिऊणं, पज्जोयं धरणगंमि काऊण | वीयब्भयनय रेसो, संपत्तो नयरि मुज्जेणि ॥ ३१६ ॥ दासी सुवन्नगुलिया, पलाइया तक्खखेण भयभीया । तत्थठियं तं पडिमं, उदायणो नमइ साणंद || ३१७ || सा निय पुरमाणेडं, गिन्हंते भूवईमि न चलेइ । तो भणइ नरवई पहु !, किं मह चित्रों दुहा कावि || ३१८ ॥ ततो सासणदेवी, पभणइ पडिमा डट्टिया निवई । तुह मरणे वीयभयं, थगिस्सई पंसुबुट्टिए || ३१९ ॥ तो मज्झ तए नियपुर - नयणमि न अग्गहो विहेयव्वो । तो सविसेसं तित्थं च पूइउं मुंचइ तहेव ॥ ३२० ॥ अह पज्जोयं गिन्हिय, उदायणो जा नियत्तए ताव । रुद्धो पाउसरिउणा, रिउणा इव अद्धन गंमि ॥ ३२९ ॥ कुनर्रिदस्स व रज्जे, को विन पहिर पहाणवत्थाई । हिंडंति जुन्नवत्था, धणिणो वि हु पाउसे तंमि || ३२२ ।। वरिसंति रचिदियहं, मेहा चिक्खिलसंकुला भूमी | दुत्ताराउ नईओ, मग्गेसु न तीरए गंतु || ३२३ || तत्तो उदायणनिवो, नयरं व निवेसिऊण नियसिन्नं । अहे आवास, तप्पुरओ दस नरिंदावि ॥ ३२४ ॥ तो उक्खदभएणं, सिन्नाण चउदिसासु वि महंतो । धूलीमयपायारो, | कवित्थ || ३२५ || कारागारठियस्स वि, पज्जोय नित्रस्स भोयणाईयं । दावेइ अप्पतुलं, उदायणो रायनीईए
