________________
घपविधि ॥१७॥
याप्रकरणम्
जिणभुवणे चलियाए, कहमप्पसि रत्तवत्थाई ॥१९० ॥ इय कोवपरवसाए, देवीइ करत्थदप्पणेण इमा । संखाणियाइ पहया, चक्केण व तो मया ज्झत्ति ॥१९१॥ दासि दट्टण मुयं, जह वत्थाई च ताई वत्थाई। देवी गया विसायं, संसारविरत्तचित्तव्य ।। ॥ १९२ ॥ चिंतइ य निरवराहा, हा हा दासी इमा मए पहया । चिरपालियपि भग्गं, पढमवयं पक्कभडं व ॥ १९३ ॥ नरयगई | निद्दिटा, सुयंमि पंचिंदियस्स वहणाओ । लोए वि इत्थिहचा-पावं निसुणिज्जइ महंतं ॥ १९४ ॥ ता वत्थस्सेव जलं, कणयस्स व हुयवहंमि पक्खेवो । वयमेव मज्झ अहुणा, सव्वत्तो निम्मलीकरणं ॥१९५॥ इचाइ विमरिसेउ, निवस्स तमरितॄदंसणं कहइ । पढमव्वयस्स भंगं च, चेडियापाणघायाओ ।। १९६ ॥ पभणइ पुणोवि देवी, दिट्टमरिटं तया तए एगं । बीयं पुण अज मए, Ik ता नायं नत्थि मे जीयं ॥ १९७ ॥ जइ तुज्झ वल्लहा है, ता अणुमन्नेसु नाह पसिऊण । जं वयगहणं काउं, निरवज्जा होमि अचिरेण ।। १९८ ॥ भणइ निवो देवि ! तुमं, कुणसु जहिच्छंपि गिहठिया धम्मं । जं च तुह संजममणं, तं संजमणं च मह दुसई ॥ १९९ ॥ इय भणिया वि पिएण, देवी ! सुयणुव्व निययपडिवन्नं । तं निबंधं न मुयई, तो आह निवो पिए ! सुणसु ॥ २०० ॥ जइ तुज्झ वव्लहो हं, ता वयगहणोवलद्धदेवभवा । मह सम्मं धम्मपह, दंसिय ठाविज मुक्खपुरे ॥२०१॥ * इय पडिवज्जिय देवी, भणइ निवं देवदत्तनामं च । खुजंगं नियदासिं, जइयत्वं पडिमपूयाए ॥ २०२ ॥ देवी पभावई अह, । विसुद्धभावा पभावणापुव्वं । पडिवज्जइ पञ्चज्ज, गिन्हेई अणसणं पि तहा ॥२०३ ॥ तत्तो संवेयसुहा-रसं पिबंती इमा मरेऊण । देवत्तं संपत्ता, सोहम्मे इंदसामन्नं ॥ २०४ ॥ अह सा खुज्जा दासी, जिणपडिम पूयए तिसंज्झं च । रायावि विगय- 18 सोगो, लग्गो नियरज्जकज्जम्मि ॥२०५ ॥ इत्तो देवीजीवो, देवत्ते तं सरेवि पडिवन्नं । नरवइपबोहहेउ, आगंतु विरयइ उवायं ॥ २०६ ।। काउं तावसरुवं, रन्नो अत्थाणमंडवे पत्तो । अमयसरिच्छफलाई, ढोएइ उदायणनिवस्स ॥ २०७ ।। अह [४॥१७॥
095