________________
-
मत्वा, जमादेवं नृपाङ्गजः॥ सानिषिदं चरित्रं मे, यत्पूज्यैः प्रतिपादितम् ॥ ३२८ ॥ अहं येषां भ्राघाती, तसा दृष्टस्त्रियाः पतिः॥ उचराध्या निर्विष्णोऽसि मवादमा-शिम्य परितं निजम् ॥ ३२९ ॥ सबः प्रसब तन्मय, दीक्षा दस मुनीश्वराः! ॥ ऐहिकामष्मिकानन्त-नया बनस्त्रमा
मुखाङ्करमधापगाम् ॥ ३३०॥ ततस्तैदीक्षितो दीक्षा-मत्युग्रां परिपाल्य सः॥ सुदुस्तपं तपस्तप्त्वा, क्रमानिर्वाणभागभूत् ॥३३१ ॥ २८४||
यथा चायं सुधीदव्य-निद्रां परिहरन् पुरा ।। दस्युना तद्भगिन्या च, नावञ्च्यत कथञ्चन ॥ ३३२ ॥ प्रान्ते च भावतो जाग्र-त्पर
त्राप्यभवत्सुखी॥ अन्योप्येवं द्विधा जाग्र-दुभयत्र सुखी भवेत् ॥३३३॥ इति सुन्दरभूपनन्दन]-चरितं चित्रकरं निशम्यसम्यक् ॥ A भविकैः शिवकाद्धिमिद्धिधापि, श्रयणीयः प्रतिबुद्धजीविभावः ॥ ३३४ ॥ इति द्रव्यभावनिद्रात्यागेऽगडदत्तसाधुकथा ॥
प्रतिबुद्धजीवी सन् किं कुर्यादित्याह-"न वीसमें" इत्यादि-न विश्वस्यात्प्रमादेष्विति गम्यते, अयं भावा-बहुजनाहतत्वात् प्रमादा || नानर्थकारिण इति विश्रम्भवान्न भवेत् , 'पण्डितः' विद्वान् । आशु-शीघ्रमुचितकृत्येषु प्रवर्तितव्यमिति प्रज्ञा यस्य स माशु. | प्रज्ञः, कृतश्चायमाशुप्रज्ञो ? यतो 'घोराः' रौद्राः सततमपि प्राणापहारिणो 'मुहूर्ताः' कालविशेषाः, दिवसाधुपलणं चैते, कदाचिच्छ|रीरबलात् घोरा अप्यमी न प्रभविष्यन्तीत्यत आह-'अबलं बलरहितं मृत्युदोयिनो मुहूर्तानिराकर्तु विसोढुं वा असमर्थ 'शरीरं'
वपुः, उक्तश्च-"सेत्थगीजलसावय-वीसहआवाहिअहिविसाईहिं ।। जजरमिणं सरीरं, उवक्कमेहिं बहुविहेहिं ॥१॥ ऊसासायत्तं, | देहं जीवस्स कयलिखभसमं ॥ जरडाइणिआवासं, का कीरउ तत्थ दीहासा ॥२॥" तर्हि किं कार्यम् ! इत्याह-'भारुण्डपक्षीव
"शनाऽग्नि-जल-श्वापद-विसूचिका-ज्याधि-अहि-विषादिमिः । जर्जरमिदं शरीरं, उपक्रमैर्बहुविधैः ॥ १॥ यदुच्छवासायत्त, देहं जीवस्य | कदलिस्तम्भसमम् । जरादाकिन्यावासं, का क्रियतां तत्र दीर्घाशा ! ॥२॥"
उनका
-
